Gelukkig!

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine geluksmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

Een kop thee, een goed boek en een paaseitje. Wat wil een mens nog meer op een zondagmiddag?

Lichtpuntje

Het is druk. Te druk om de dingen te doen die ik wil doen, te druk om even tot rust te komen. Daarom een laag aantal berichtjes op deze blog, daarom ook veel dingen waar ik nog even niet aan toe kom (zoals de vele creatieve projecten die even op de lange baan liggen). Over twee weken is het weer rustig, schijnt er weer licht aan het einde van de tunnel. Tot die tijd moet ik het doen met lichtpuntjes. Zoals deze. Een liefdesliedje, maar van toepassing op veel meer mensen in mijn leven. If you need me call me!

Gelukkig

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine geluksmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

Ik denk dat vandaag iedereen hetzelfde geluksmomentje had, zittend in de zon, genieten van de lente.

Lichtpuntje

Hebben jullie ook zo'n zin in de gemeenteraadsverkiezingen? Wat mij betreft kan de aanloop niet lang genoeg duren, zolang ze bij de radioreclame het liedje New Slang van The Shins laten horen. Het gehele ouvre van de The Shins doet mij denken aan mijn studiejaren, toen ik hun albums back to back luisterde. Dit liedje doet me echter vooral denken aan de periode dat ik in New York woonde en de rondreis die ik aan de oostkust heb gemaakt met mijn ouders. We hadden drie cd's in de auto, waaronder de cd waar dit nummer op stond. Dit nummer roept herinneringen op aan de indian summer, vreemde motels, veel eten en lange gesprekken. Dus pak een kopje koffie of thee en denk op deze woensdag eens even terug aan een mooie vakantie in jou leven. Laten we even mijmeren!

Februari/maart challenge

De uitdaging van februari zit er op, het verplichte traplopen is klaar! Dat betekent niet dat ik er nu mee ophoudt! Het is bij vlagen best vermoeiend en het kan daarom best een keer worden afgewisseld met een roltrap of een lift (bijvoorbeeld als ik een koffer een paar trappen op moet slepen), maar over het algemeen ben ik van plan te blijven traplopen. Mijn werkdagen zijn licht hijgend begonnen (zesde verdieping), maar het geeft wel direct een kick-ass gevoel. Dat houden we vast!
En de nieuwe challenge? Elke dag een tekening maken. Dit mag een doodle zijn, of een echte grote tekening, zolang ik maar even bewust ben gaan tekenen. Niet wachten op een idee, me niet laten afschrikken door een angst dat het niet wordt zoals ik hoop. Gewoon tekenen! Helaas heb ik natuurlijk wel gelijk mijn favoriete pen achtergelaten in de trein, dus voorlopig worden het potloodtekeningen. 
Aan het einde van de maand moet ik 31 tekeningen hebben, laten we zien hoe ver ik kom!

Gelukkig!

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine geluksmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

Gelukkig! Met een kater, een tosti en soep op de bank terugkijken op een leuke avond!

Gast in de abdij

Een andere gast in de abdij vertelde dat ze het zo moeilijk vond om aan het thuisfront uit te leggen wat ze nou had ervaren, als ze naar weer naar huis ging. Nu ik probeer deze blog te schrijven, heb ik hetzelfde probleem. Ik heb dit stukje inmiddels drie keer geschreven en weer verwijderd. Elke keer werd het meer een opsomming van wat ik daar heb gedaan en meegemaakt, in plaats van een beschrijving van het gevoel dat de ervaringen opriepen. Het is inderdaad niet goed uit te leggen en misschien moet ik het daarom ook maar niet proberen. Het beschrijven van de dagindeling, de missen, de maaltijden in stilte, de gesprekken met de andere gasten, de broeders, het geeft slechts een opsomming die de ervaring geen recht doet. 

Zoals ik al eerder aangaf ben ik een beetje zoekende. Of erg zoekende, ik weet namelijk niet eens waarnaar ik precies op zoek ben. Vanuit dit gevoel besloot ik naar de St.-Adelbertabdij in Egmond-Binnen te gaan, op zoek naar rust in mijn hoofd en hopelijk ook een inzicht of twee. (Het moet gezegd worden dat ik mezelf niet echt identificeer als gelovig, ik heb grote moeite met de Bijbel en de bijbehorende regels.) De Abdij van Egmond is het huis van de Benedictijnse monniken, die een contemplatieve gemeenschap vormen. De deuren van de Abdij staan echter altijd open voor gasten en bezoekers (het verblijf van de monniken daargelaten).

Het verblijf begon wat ongemakkelijk, er wordt weinig tot geen uitleg gegeven en daardoor kreeg ik het idee dat ik steeds een stapje achter de maat van de muziek aanliep. Al snel kwam echter de gezochte rust over me heen. Rust, maar ook een gevoel van geborgenheid. Hoewel de monniken veel stiltemomenten hebben en ik er in feite dus maar weinig heb gesproken, stralen ze wel een huiselijkheid uit, een gevoel welkom te zijn. Dit is vooral bijzonder als je bedenkt dat de monniken eigenlijk aan de lopende band gasten hebben in hun eigen huis. Ik zelf zou daar persoonlijk knettergek van worden. 

De rust en de stilte went erg snel, zo snel zelfs dat het bezoekje aan een cafeetje in Egmond op de tweede dag door mij al snel werd afgekapt, de behoefte aan de stilte was sterker dan mijn behoefte aan een cappuccino. Ook de constant herhalende rituelen brachten een bijna meditatieve staat in mij te weeg. Nadenken over de handelingen was bijna niet nodig, wat erg veel ruimte in mijn hoofd gaf.

Wat mij ook opviel waren de uiteenlopende andere gasten. Zoveel verschillende, al dan niet gelovige mensen, die hier de stilte zochten. Er werd weinig gesproken, maar als er gesproken werd ging dat al snel de diepte in, zoals de openhartige bejaarde Franciscaanse broeder, die vertelde dat hij zo graag de stem van God eens zou willen horen, in plaats van die te strenge stem in hem die verbazend veel op zijn eigen stem leek. Ook de broeder met wie we een gesprek hadden was openhartig en eerlijk en maakte voor mij duidelijk dat ook deze monniken ook echt gewoon mensen zijn, met een tegenwoordig bijzondere levensinrichting. Hoewel het aantal aanmeldingen van broeders erg terugloopt, loopt het aantal gasten in kloosters echter erg op. Blijkbaar voldoen kloosters toch ook in deze tijd aan een behoefte. De stabiliteit van hun leven, de rituelen in hun handelingen, het is iets wat in veel levens tegenwoordig grotendeels ontbreekt. We beginnen niet meer aan een baan, om er voor altijd te blijven. Relaties zijn vluchtiger en het is gek als je met de eerste de beste man samen blijft. Dit heeft grote voordelen, grote vrijheden, maar brengt ook een rusteloos gevoel mee. Is er toch iets te zeggen voor de stabiliteit?

Ik had van te voren weinig verwachtingen, omdat ik me er weinig bij kon voorstellen. Ik heb daar, naast het ritme van de missen en de maaltijden, weinig gedaan naast lezen en handwerken. Inzichten en rust zijn er ter plekke misschien wel verkregen, de stem van God heb ik echter niet gehoord. Mijn mening over het christelijke geloof is ongewijzigd, maar mijn bewondering voor de monniken is wel gegroeid. 

Eenmaal thuis kwam er een donkere schaduw over mijn gemoedstoestand, die al een beetje opborrelde op de laatste dag van mijn verblijf. Het gevoel dat er iets aan de hand is, maar ik weet niet wat. Heb ik de laatste tijd te veel hooi op mijn vork genomen, of doe ik iets anders niet goed? Was het dan toch de drukte van de stad die ineens weer over mij heen kwam? Of was het de rust van de Abdij die deze gevoelens eindelijk eens naar boven deed drijven? Dit is iets voor mij om te onderzoeken, maar ondanks deze afsluiting kijk ik met een bijzonder gevoel terug op de ervaring.

Dansscene van Harry en Hermelien

Als ik aan Harry Potter denk, dan denk ik aan deze scene. En Rupert Grint, uiteraard. Tijdens deze scene denk je terug aan de eerste keer dat je een Harry Potter film bezocht in de bioscoop: het Harry Potter muziekje, het Warner Bros logo, de nieuwsgierigheid. Vervolgens besef je dat je je al jarenlang meeleeft met de karakters. Je bent, letterlijk, opgegroeid met Harry, Hermelien en Ron. Je weet precies wie ze zijn en wat ze hebben moeten doorstaan. Iedere winter verheugde je je weer op een nieuwe Harry Potter film - hoe oud je ook mocht zijn. Het deed dan ook gerust een beetje zeer om voor de laatste keer de bioscoop in te lopen om de laatste Harry Potter film te zien: voor de laatste keer dat Harry Potter muziekje, het Warner Bros logo, de nieuwsgierigheid. Al deze gevoelens, en veel meer, zitten verstopt in deze scene van de één na laatste film. Ik begin geeneens over de tekst van het geweldig uitgekozen nummer "O Children" van Nick Cave. Kortom, deze scene is magistraal en heeft zijn plaats in mijn YouTube lijst meer dan verdiend.