Lichtpuntje

Op het moment dat dit stukje op mijn blog staat, bevind ik me in het gastenverblijf van de Abdij in Egmond (waarover later meer). Daarnaast bevinden we ons aan de rand van de (bijna niet bestaande) winter en begint het bij de meeste mensen toch weer te kriebelen. Hoe toepasselijk is het dan om de week even te breken met dat ene leuke liedje van The Mama's and the Papa's. Keep dreaming people!

Kleine bezigheden

Afgelopen week ben ik wat meer met mijn handen bezig geweest, om even uit mijn hoofd weg te blijven. Als resultaat heb ik een kettinkje met een paar bedeltjes in elkaar gezet en ben ik bezig geweest met een silhouet van mijzelf. Ik had eerst een simpel silhouet in zwart, zoals het hoort bij een silhouet, maar dat was toch niet helemaal wat ik wilde. Uiteindelijk heb ik het silhouet uitgeknipt en op een papier met patroon gelegd. Met een zilverstift ben ik toen strepen gaan trekken, vanaf het silhouet naar buiten toe. Het plan was om hiermee een lijstje te vullen, wat ik afgelopen december heb ontvangen. Helaas had ik natuurlijk niet van te voren de maten opgenomen en het silhouet blijkt te groot. Tip van deze notoire slechte voorbereider: zorg dat je van te voren alle maten opmeet! Nu zal mijn creatie geduldig moeten wachten tot ik heb verzonnen wat ik er nog meer mee kan doen.

Project afgemaakt!

Na zes jaar is de babydeken eindelijk voltooid. Het is mijn eerste haakproject met zeshoekjes en ik vind het aardig gelukt. Op het moment dat ik de zeshoekjes in elkaar wilde naaien, bleken de kleuren niet helemaal eerlijk verdeeld en gaven eerlijk gezegd ook een beetje een chaotisch geheel. Uiteindelijk heb ik als oplossing wat extra (witte) wol aangeschaft om het geheel iets minder druk te maken. 
Toch wel weer wat opgestoken tijdens dit project: probeer van te voren een patroon te bedenken, dat scheelt een hoop denktijd tijdens het haken.
Nu wachten op een pasgeboren baby...

Gelukkig!

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine geluksmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

Een beetje de lente proeven door in de keuken met je vingers in de aarde te wroeten. Wachten op het eerste groen!

Little matchbox fun

Vandaag bevind ik me in een lichte neerwaartse spiraal. Ik weet even niet waar mijn leven naar toe gaat, of waar ik het naar toe wil laten gaan. Vanavond kom ik hier niet uit, morgen waarschijnlijk ook niet, maar de neerwaartse spiraal moet stoppen. Dus ik moest even uit mijn hoofd en dat deed ik met een schaar, papier, lijm en een luciferdoosje. 
Niet een heel mooie creatie, ook niet erg moeilijk, maar als je aan het knippen bent, of iets aan het lijmen, dan is het moeilijk na te denken over andere dingen. Vanaf nu ga ik minder proberen te piekeren en meer proberen te maken. En misschien kom ik dan tussen het fröbelen door wel op een antwoord op mijn vragen.

Lichtpuntje

Vandaag een mooi, vers liedje om ons even uit de woensdagdip te halen. Doe je ogen dicht, denk aan het strand bij zonsondergang op een mooie septemberdag en droom even helemaal weg bij de mooie klanken van Beck's nieuwe nummer. Even helemaal niets en even rust. Net waar ik zin in heb.

Heb lief

Vandaag 17 jaar terug leerde ik hoe het voelt om een gebroken hart te hebben. Toen besefte ik dat een gevoel ook fysiek pijn kan doen. Een gebroken hart zit niet alleen in je hoofd, het zit overal. Ik kan me de impact nog zo helder voor de geest halen, dat zelfs de gedachte eraan direct weer een beetje pijn doet, een brok in mijn keel veroorzaakt en mijn ogen laat opwellen. Een gebroken hart breekt je lijf en je geest en ik vraag me af of het ooit echt hersteld. Als een gebroken vaas die in elkaar is gelijmd, het wordt natuurlijk nooit meer helemaal zoals nieuw. De pijn gaat nooit meer weg.
Over gebroken harten en de daarbij horende verloren (ge)liefden zijn bibliotheken vol geschreven, meestal door schrijvers met meer talent dan ik heb voor het geschreven woord. Het gevoel van een gebroken hart onder woorden brengen is moeilijk, vooral als je het uitlegt aan mensen die het niet hebben ervaren. 
e wenst een gebroken hart aan niemand toe, natuurlijk niet. Maar wat als ik de persoon die mijn hart brak, doordat ze plotseling uit mijn leven verdween, kon wissen uit mijn leven? Dan zou mijn hart niet gebroken zijn, maar dan had ik haar niet gekend. Talloze herinneringen, van verdwalen in het maïsveld, het zelf 'recyclen' van papier en het stiekem stelen van snoep, talloze momenten die mij hebben gevormd en gemaakt zouden verdwijnen. Ik betaal graag de prijs van een gebroken hart, als dat de prijs is om haar gekend te hebben. Lief hebben leidt tot pijn lijden, helaas. Elke relatie eindigt, doordat ze vervagen, uitgaan of door overlijden. Maar lief hebben, wie dan ook, geeft het leven zoveel meer dan de pijn van een gebroken hart ooit kan wegnemen. 
Na mijn eerste ervaring met een gebroken hart, toegegeven de meest heftige tot nu toe, zijn er meer pijnlijke momenten in mijn leven geweest. Ooit dacht ik dat ik die kon voorkomen, door me niet al te veel te hechten aan mensen. Maar lief hebben zit in mij, zit in de mens, dus pijn voorkomen kan ik niet. Het enige (tijdelijke) medicijn tegen gebroken harten zijn de liefdevolle herinneringen aan de verloren liefde. Hoe groter de liefde, hoe heftiger de pijn. Hoe meer mooie herinneringen, hoe beter het medicijn.
Hoe wijs zijn de woorden van Alfred Lord Tennyson; 'Tis better to have loved and lost than never to have loved at all.' Dus heb lief, houd zonder remmen en volg overgave van de mensen om je heen. Het maakt het leven zo veel mooier.

Gelukkig!

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

 Hoe leuk het ook is om andere mensen iets te geven, soms is het ook heel fijn om iets liefs te krijgen, vooral als je het niet verwacht.

Valentijnsprojectje

"A friend is someone who knows all about you and still loves you" - Elbert Hubbard
 
Wat is er leuker dan mensen die je lief vindt, dat ook daadwerkelijk laten merken? Vorig jaar heb ik zoals de traditie gaat mensen een kaartje gestuurd (hand made, obviously), maar dit jaar wilde ik het iets originelers doen. Een enveloppe met wat liefs, voor lieve mensen. Want hoe vanzelfsprekend sommige vriendschappen ook mogen lijken, soms mag je best laten merken hoeveel sommige mensen voor je betekenen!

Fijn: Hand Made Heaven

Ik heb al eerder aangegeven dat ik vaker dingen wil proberen en dingen wil maken. Gewoon doen, was het motto. Daar heb ik nu de perfecte winkel voor gevonden. Dit redelijk verborgen winkeltje in Oost heeft (bijna) alles om te beginnen met knutselen. Ik heb onder andere wol, papier, kralen, vilt, stempels, linten en potloden gespot. Probeer daar maar eens uit te lopen zonder iets te kopen. Daar rondlopen geeft al zoveel ideetjes en inspiratie dat het creëren bijna vanzelf gaat. Toch een paar twijfels, omdat je geen idee hebt hoe je een bepaald project start? Geen probleem, daar geven ze verschillende workshops voor! Geen excuusjes meer over dus!
Nog niet overtuigd? Een ander pluspunt is de vrolijke verkoopmedewerkster die de winkel erg gezellig maakt. En had ik al gezegd dat je ook in deze winkel een kopje koffie of thee kan komen drinken? Op naar Hand Made Heaven mensen!

Lichtpuntje

Een van de meest memorabele foto's die ik heb uit mijn tijd in New York is een foto van een ijzeren trap, deels verroest, die leidt naar een blinde muur. De trap was vlak bij mijn appartement en ik liep er vaak langs. Al die tijd vroeg ik mezelf af, waar kwam je vroeger uit, als je de trap op liep? Ik zal het nooit weten, maar in lijn met de februari challenge moest ik direct aan deze foto denken. Dus hier een lichtpuntje, om iedereen even een momentje naar New York City te brengen.

Februari challenge

Als ik dacht dat een maand lang geen alcohol zwaar drinken zwaar was, dan had ik duidelijk nog niet alle liften en roltrappen links laten liggen. Ik loop heus vaker een trap op en ik ben ook niet zo onsportief dat ik naar de eerste etage ga met de lift, maar elke dag de lift naar de zesde etage (en vaak ook meerdere keren per dag) is zwaar! Het is fysiek zwaar, maar het kost me ook heel veel wilskracht, Als ik net naar mijn werk ben gefietst, door de regen (en tegen de wind in natuurlijk), dan roept de lift me "ga toch met mij mee, ik moet toch naar boven." En elke tree die ik dan op loop lijkt dan zwaarder te worden. 
Het kost wilskracht om de trap naar het perron te nemen na een hele dag staan en ik mijn ogen bijna niet kan openhouden. Het levert spierpijn op, een niet al te charmante entree (gehijg en een rood hoofd) en het duurt langer. Maar toegegeven, ik voel me erg goed over mezelf. Ik heb wel de neiging mezelf een schouderklopje te geven als ik boven ben.
Naast de extreme uitdaging voor mijn wilskracht ben ik ook een ander onverwacht struikelblok tegengekomen. Er is namelijk niet overal een trap! Naar mijn vraag waar de trap was in de Openbare Bibliotheek Amsterdam, werd mij gevraagd of ik bang was voor roltrappen, want ze hadden ook een lift. Echter, geen trap die verder kwam dan de tweede etage. En als de toeristen voor je dan met zijn allen stil gaan staan op de roltrap, wordt het traplopen je wel heel moeilijk gemaakt! Toch iets wat ik niet had verwacht (de afwezigheid van de trap, niet de toeristen die stilstaan).
Nog maar 16 dagen!

Gelukkig

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

De eerste bloesems zijn geopend!

Lichtpuntje

De helft van de werkweek is weer aangebroken. En nu de dagen ineens weer grauwer lijken te worden, kunnen we wel een zonnestraaltje gebruiken. In het thema van vorige week - in de aanloop naar Valentijnsdag - ook nu een liedje over een gebroken hart, maar wel een liedje waar je op wil dansen!

Weekend project met een overpeinzing

Afgelopen weekend besloot ik mijn kleurpotloden uit de kast te halen. Het idee was om een plattegrond te maken van mijn eigen wijk, een idee welke ik vaker ben tegengekomen in tijdschriften en online. Andere plannen gooiden echter roet in het eten en ik ben er nog niet eens mee begonnen, iets voor een later moment dus. Ik was wel al begonnen aan deze tekening, of eigenlijk, tekst. Geïnspireerd op de uitspraak "het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen."
Ik begrijp dat de uitspraak bedoelt te zeggen dat het leven in beginsel heel leuk is, maar dat je er wel zelf wat voor moet doen. Maar toch snap ik de uitspraak niet helemaal, of ik denk er te lang over na. Ik associeer slingers wel met feestjes, maar of een feestje geslaagd is hangt natuurlijk helemaal niet af van de slingers. De slingers maken dat het er voor de buitenwereld duidelijk uitziet als een feestje, het is opvulling, maar het is niet het feestje zelf. Als we de analogie met het leven aanhouden, denk ik dat de slingers de uiterlijke kenmerken zijn van een 'geslaagd leven', van een 'leuk leven'.
Ten eerste heeft natuurlijk iedereen plezier in het leven op zijn eigen manier. Wat voor de een de meest saaie dagbesteding van de wereld is, is voor de andere een favoriete hobby. Je kunt moeilijk aan de uiterlijke kenmerken van een leven - voor zover een leven uiterlijke kenmerken heeft - bepalen of iemand een leuk leven heeft of niet. Ten tweede, en wat mijn eigen onzekerheden weer eens bloot legt, die uiterlijke kenmerken maken of breken een leven in principe niet.
Net als veel mensen leg ik mezelf vaak langs de meetlat van 'de ander.'  De ander is natuurlijk altijd iemand die het op het oog een stuk beter voor elkaar heeft dan ik, de ander heeft zogezegd een stuk meer slingers opgehangen. In vergelijking lijkt mijn feestje, die ik daarvoor nog zo gezellig en leuk vond, ineens een saaie bijeenkomst waarbij iedere gast gapend op zijn klokje kijkt. Om de zoveel tijd moet ik mezelf streng toespreken en mezelf een halt toeroepen. De feestjes van andere mensen zien er misschien erg leuk uit, maar maken slingers echt een feestje? Maakt het echt uit hoeveel er is gedaan aan uiterlijk vertoon? Daarnaast krijg je, als je kijkt naar de foto's van een feestje, altijd alleen de foto's te zien waarop iedereen lachend de camera in kijkt, niet de foto's van die persoon die in een hoek zit te mokken, de aangebrande hapjes, de geluidsinstallatie die het te snel begaf en het beteuterde gezicht van de gastheer, die eigenlijk een heel ander feestje in zijn hoofd had. Hij is misschien wel jaloers op mijn feestje. Kort gezegd zien de feestjes - of levens - van een ander er soms veel leuker uit dan de jouwe, maar je staat toch echt alleen in je eigen feestzaal. Daar kan je niet uit en daar ontkom je niet aan, dus kan je er maar beter van genieten. Je moet dus zelf de slingers ophangen, maar als je liever zonder slingers feest, is dat natuurlijk ook prima.

Februari challenge: de trap

Een nieuwe maand, een nieuwe ronde. Eigenlijk komt het idee van deze uitdaging uit mijn eigen vooroordelen over 'anderen'. Een nare eigenschap, zeker weten, maar ik heb altijd de neiging met mijn ogen te rollen als mensen de lift nemen naar een direct boven- of onderliggende etage. Laten we maar niet beginnen over mijn ergernissen over de overvolle roltrappen bij een willekeurig metro- of treinstation. En waar ga ik vaak op staan? Juist, de roltrap. Waarom hebben we toch massaal de neiging stil te gaan staan, om zo min mogelijk te bewegen? Ik heb een zittend beroep, ik kan in als ik dat wil 8 uur achter elkaar in dezelfde houding zitten, om dan bij thuiskomst dezelfde houding aan te nemen op de bank. 
Ik weet dat bewegen goed is voor de mens, zowel voor lichaam als geest. Dit weet ik uit de artikelen die er over voorbij komen, uit de overheidscampagnes, maar ook uit eigen ervaring. Ik voel me oprecht beter nadat ik bijvoorbeeld een half uurtje heb hardgelopen. Toch ga ik automatisch op de roltrap staan, stap ik automatisch in de lift en heb ik neiging te lang stil achter een bureau te zitten. Ik wil van dit automatisme af! Dus de uitdaging van februari: ik neem voortaan de trap. Ik voorzie niet dat ik deze maand enige keer op een negende etage of hoger moet zijn, dus het moet te doen zijn. Ik voorzie veel kortademigheid en een toename aan het gebruik van deodorant, maar let's do this!

Gelukkig

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken. 

Een mooi winterlandschap treffen op de route naar mijn werk.

Joe Cocker - With A Little Help From My Friends

Het origineel, zoals vele klassiekers, is van The Beatles. Zoals het gerucht gaat, werd dit nummer geschreven door John Lennon en Paul McCartney voor de drummer Ringo Starr. De tekst is geschreven in de vorm van een gesprek tussen Starr en de andere Beatles, zoals het onderstaande stukje tekst aantoont:

Would you believe in love at first sight?

Yes, I'm certain that it happens all the time.

What do you see when you turn out the light?

I can't tell you, but I know it's mine.

Maar goed, de achtergrond van dit nummer heeft niets te maken met het feit dat het lied een plaats heeft in mijn YouTube lijst. Ik vind Joe Cocker's stem simpelweg fijn om te horen. Het is niet mijn meest favoriete nummer van Cocker - deze volgt nog - maar het is zeker geen tijdverspilling om naar te luisteren.