Weekend projectje: opruimen

Nadat de loodgieter afgelopen week eindelijk de muur in mijn inbouwkast weer had hersteld (lang verhaal) en ik mijn kleren weer kon verplaatsen van de vloer naar een plank, vond ik het een mooi moment om weer een poging te doen echt op te ruimen. En de kastplanken eindelijk (na twee jaar) te verven. 

Bij het kleding kopen hanteer ik de volgende regel: wil ik hier een dansje in doen? Of te wel: word ik hier echt blij van (uitzondering voor de paar noodzakelijke basic helmpjes en dergelijke). Dit weekend heb ik de regel uitgebreid naar het opruimen van kleding: wil ik hier nog steeds een dansje in doen? Drie boodschappentassen vol kleding later hebben de overgebleven kleren een stuk meer ruimte gekregen. 

Volgende keer misschien niet zo lang uitstellen ;-)

De strijd is gestreden; het einde van Moby Dick

Ineens was daar de eindstreep, de laatste pagina, de punt. Laat mijn grafschrift lezen: zij heeft Moby Dick uitgelezen. Moby Dick, een boek dat nooit zijn belofte waar maakt, een encyclopedie doorlezen is spannender. Het boek was ten tijde van de eerste druk niet populair, maar dat gebeurt wel meer bij boeken die nu tot klassiekers worden gerekend. In veel gevallen kan ik daar met mijn hoofd niet altijd bij; zulke mooie boeken en toch bij leven van de auteur geen echt succes. Bij Herman Melville daarentegen hadden de lezers het toentertijd bij het rechte eind. Soms mogen we best vertrouwen op de populaire opinie. 

Talent had Melville zeker, ik ken niemand die een in theorie spannend verhaal zo verschrikkelijk saai kan maken. De spanning van de jacht wordt telkens onderbroken door een hoofdstukje droge informatie over walvissen, walvisjacht, schepen, materialen, toebehoren, snijtechnieken en ga zo maar door. De pagina's slepen zich aaneen tot het de lezer (ik dus) echt geen moer meer kan schelen wat er gebeurt met Moby Dick en kapitein Ahab. Het einde was vast bedoeld als een climax, maar komt als een genadeschot; eindelijk rust, eindelijk verlost van Moby Dick! 

Jammie, jam!

Mijn dagen zijn gevuld met het lezen van Moby Dick, het verlangen naar de laatste pagina en de droom van het lezen van leuke boeken. Toch vond ik in dit drukke schema een beetje tijd om te beginnen aan een mogelijke nieuwe hobby; het maken van jam. Ik heb een hele grote voorliefde voor jam, sowieso het lekkerste brood beleg wat er bestaat. Er is geen beter begin van de dag dan een start met een geroosterd broodje jam, kopje koffie en een mooi boek (of, vandaag, Moby Dick). Dus ik ben aan de slag gegaan met de basisversie: aardbeienjam. Het was simpeler dan ik dacht. Geen ingewikkelde stappen, alleen de aardbeien en de citroensap in een pan, de lepels en potten steriliseren, de suiker toevoegen en wachten tot het de stollingstempetatuur bereikt (oké, toch nog een beetje opletten dus). Het resultaat: naar mijn smaak iets te slappe (foutje met de stollingstempetatuur?), maar oh zo lekkere zoete jam. En nu snel maar weer een broodje roosteren om het nog een keer te proeven! 

Let the battle begin

Het is juni. Er ligt een stapel boeken, verspreid door mijn huis, geduldig te wachten tot ik ze oppak. Ik wil ze lezen, na het werk, in de avondzon op mijn balkon. Wat houd mij tegen? Moby Dick. Het laatste boek van mijn eerste leeslijst. Mijn trots houdt mij tegen, ik zal geen nieuwe boekenlijst opstellen, voordat deze berg is beklommen. Op een vreemde manier kan ik mij goed vinden ik Kapitein Ahab. Het boek Moby Dick is mijn Moby Dick. Ik kan niet rusten, geen ander boek lezen, tot Moby Dick verslagen is.

Het is juni, een mooie maand voor dramatische statements. Het is juni en deze maand gaat Moby Dick er aan.