Nu de maand januari bijna op zijn einde loopt, kan ik de balans opmaken. Ja, ik heb inderdaad meer energie, vooral in het weekend als de dagen niet voorafgaan aan een avond drinken. Ja, over het algemeen lijk ik beter te slapen. Ja, ik heb minder last van mijn spieren en gewrichten. Maar er zijn geen wonderen gebeurd, de verschillen zijn niet dusdanig dat ik er van overtuigd ben dat ik beter de alcohol kan laten staan. Wat mij ook vooral is opgevallen de afgelopen maand is hoe erg ik een wijntje op zijn tijd mis. Laten we vooropstellen dat ik de doordeweekse avonden prima door kom met een kop thee, ik heb geen trillende handen of dergelijke ontwenningsverschijnselen. Toch had ik het veel makkelijker voorgesteld. Na het concert in het Concertgebouw had ik graag een wijntje willen drinken met mijn mede-bezoeker, het glas sinaasappelsap was niet echt waar ik trek in had. Ik mis ook een glas wijn bij een lekkere maaltijd, een glas water is toch echt iets anders. Opvallend genoeg zijn het dus niet de borrels waarbij ik alcohol het meeste mis, maar de 'kleinere' drankmomenten. Dat ene wijntje bij de maaltijd, of bij een mooie gelegenheid. Mijn persoonlijke conclusie is dat het laten staan van alcohol daadwerkelijk nuttige effecten genereert, maar dat ik ook gewoon echt van een glaasje op zijn tijd houdt. Stoppen met alcohol lijkt mij vooral een straf voor mezelf, die niet opweegt tegen de voordelen. Maar genieten met mate, dat moet kunnen.
Soms is een confronterend liedje ook een lichtpuntje. Namelijk het besef dat je niet de enige bent die zich zo voelt, of zo heeft gevoeld. Gedeelde smart is immers halve smart. En dit liedje, van Hello Saferide, geeft op een leuke manier het gevoel weer van onvoltooide verwachtingen. Ik heb zelf soms de neiging vier stappen vooruit te denken, wat de teleurstelling dan soms nog groter maakt als die stappen niet zo gaan als dat ik had gewild. In het idee van mindful omgaan met je leven, moet je natuurlijk niet te veel vooruit denken, maar leven in het nu. En hoe goed je daar ook in bent, ik denk dat iedereen zich herkent in de zinsnede "when your heart breaks", want hoe erg je ook in het nu leeft, je hart droomt soms toch vooruit.
In het kader van 'eindelijk gebruik maken van de eindeloze hoeveelheid materialen die ik door de jaren heen heb verzameld', heb ik mijn kralen te voorschijn gehaald. Ik snap eigenlijk niet waarom ik zo vaak kralen heb gekocht en op andere manieren heb vergaard. Kralen zijn namelijk echt mijn grootste struikelblok. Ik kan uren naar de mooiste kralen staren en er niets van kunnen/willen/durven maken. Ik heb op dit moment genoeg kralen om een kleine sieradenwinkel te beginnen, ware het niet dat ik ze dan eerst in elkaar moet zetten. Dit weekend heb ik mezelf gedwongen wat te maken. Eigenlijk ben ik heel teleurgesteld in het resultaat. Niet omdat ik de kleine, fijne armbandjes niet waardeer, maar omdat ik wel iets groters, of meer, uit dit weekend had kunnen halen. Van de grote hoeveelheid materialen is dit wat ik heb gemaakt... Teleurstellend? Zeker weten, maar het begin is er.
Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom
hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag,
die het leven o zo mooi kunnen maken.
Gelukkig! Een klein cadeautje voor jezelf vinden, precies op het moment dat je het nodig hebt (in mijn geval een hoesje voor mijn telefoon, nadat de vorige is bezweken).
De afgelopen dagen heb ik me ondergedompeld in cultuur. Ik ben onder andere voor het eerst in mijn leven naar het Concertgebouw geweest en heb daar het Koninklijk Concertgebouworkest mogen aanschouwen en beter nog, horen. Adembenemend mooie muziek en prachtige sfeer. Ik bleef me verwonderen dat de mensen voor mij op het podium deze muziek ter plekke en ogenschijnlijk moeiteloos wisten te produceren. Vervolgens heb ik de Hermitage bezocht, die op dit moment een tentoonstelling heeft gecentreerd rond de schilders Gauguin, Bonnard en Denis. Het was niet de eerste keer dat ik met een vaag gevoel van ontevredenheid wegliep bij de Hermitage. Hoewel de tentoonstelling mooie stukken heeft, lijken er toch altijd minder schilderijen van de aangekondigde schilders aanwezig te zijn dan ik aanvankelijk vermoed. Misschien komt het ook omdat ik een vaste collectie mis bij de Hermitage geen vaste collectie heeft, of omdat ik de lijn niet altijd snap die in de tentoonstelling zit. Misschien moet ik gewoon niet zeuren en genieten van de schilderijen die ik zie. Toch was het absoluut niet het hoogtepunt van afgelopen weekend. Tot slot ben ik naar Titanic, the arifact exhibition in Amsterdam EXPO geweest. Vorig jaar heb ik ook de tentoonstelling rondom Toetanchamon bezocht, wat mijn verwachtingen voor deze tentoonstelling had verhoogd. Aan het begin van de voorstelling krijg je een kopie van een ticket voor de echte reis van een eeuw terug. Op de achterkant staan details over een reiziger van de reis en op het einde van de tentoonstelling kan je bekijken of 'jij' het overleefd hebt of niet. Als derdeklas Libanees importbruidje van 15 heb ik het wonderwel overleefd, kan ik jullie vertellen. Mijn kersverse man helaas niet. Zonder te veel te verklappen over de tentoonstelling kan ik vertellen dat het allemaal erg mooi ik elkaar zit en dat tijdens het rondwandelen het gevoel van het schip en het naderend onheil erg goed wordt weergegeven. Zeker even naar de Zuidas gaan dus!
Het is weer woensdag en wat kan beter helpen tegen de dip in de werkweek dan een artikel over een broodrooster met Alfred Hitchock-neigingen. De schrijver associeert zijn broodrooster met logische en iets minder logische gedachten, zoals de manier waarop zijn vriendin het woord wasmachine uitspreekt. Het eindigt met een voetnoot waarin vermeld wordt dat toast dreigt hip te worden, wat hem treurig stemt. De schrijver kan misschien wat troost vinden in dit geweldige nummer van The Kinks. En wij komen hier misschien de woensdag mee door.
Het eerste filmpje dat ik ooit heb opgeslagen in mijn YouTube lijst was een scene van Lost. Ik moet bekennen dat ik nooit verder ben gekomen dan halverwege seizoen drie. Ik verloor mijn interesse toen het onbewoond eiland bewoond bleek te zijn.
Dit filmpje ontroerd mij op een andere manier dan zeven jaar geleden. Het is bizar hoe je mensen ontmoet dankzij de keuzes die je maakt. Voornamelijk als je beseft dat je met zekerheid kunt vaststellen dat je een overgroot deel van de wereldbevolking nooit zal ontmoeten. Als student heb ik de afgelopen jaren veel nieuwe mensen ontmoet van over de hele wereld. Hoewel het ontmoeten van nieuwe internationale mensen ontzettend leuk is, wordt het ook zwaarder naarmate ik ouder wordt. Ik bedoel niet te zeggen dat ik bejaard wordt, maar wel sneller moe. Het investeren in vriendschappen die uiteindelijk overzee in stand gehouden moeten worden, is vermoeiend en zwaar. Contact houden is niet moeilijk: een berichtje via internet is zo verstuurd. Wat het moeilijk maakt is dat je niet kan voorkomen dat je langs elkaar heen leeft. Je maakt geen momenten meer samen mee, je kunt de momenten alleen nog bespreken na het plaatsvinden daarvan.
Het zijn daarom die hele kleine momenten die je samen tegelijkertijd beleefd die het zo moeilijk maken om genoegen te nemen met internet. Het moment waarbij je met je vrienden in hetzelfde café een quiz aan het maken bent en na anderhalf jaar verlies eindelijk weer wint. Het moment dat je liggend op een bankje in Edinburgh tegelijk opspringt om de vervolging in te zetten na het zien van een persoon met een Primark tas. Het moment dat je na ontzettend veel opscheppen genadeloos wordt ingemaakt met een potje darten en een pact sluit om het nooit verder te vertellen om mijn ego te intact te houden.
Ik vind het moeilijk om zulke momenten los te laten. Wat is het bijzonder dat je talloze mensen ziet en ontmoet in het leven, maar slechts een klein deel van die ontmoetingen ook daadwerkelijk een moment worden.
Ik weet dat ik nog geeneens een kwart van de personen van mijn vlucht heb ontmoet, maar op dit moment besluit ik even bewust mijn aansluiting te missen om rond te lopen op het vliegveld. Geen nieuwe ontmoetingen meer, al is het maar voor een moment. Even geen momenten meer tot de volgende ontmoeting.
Hoe cryptisch en overdreven het bovenstaande ook lijkt, dit is exact wat het filmpje voor mij betekent.
Ik heb eerder al toegegeven dat ik een probleem heb met het afmaken van dingen waar ik aan begin. Een groter probleem is echter, dat ik vaak niet eens begin. Ik heb vaak grote plannen, die ik dan al voor ik start op een zijspoor zet. Ik blader vaak door een tijdschrift, of kijk op Pinterest en zie ik de mooiste interieurs, de gaafste decoraties, de leuktste projecten en dan denk ik: ik zou willen dat ik dat ook kan maken! Had ik maar zo veel talent, of zo veel tijd. Sommige mensen lijken namelijk echte alleskunners en dat ben ik niet. Of tenminste, dat denk ik dan. Dit weekend kwam er echter een gedachte in mij op. Zijn die 'andere mensen', wel echt alleskunners, of zijn het gewoon allesdoeners? Want zonder iets te doen, komt er ook nooit iets af. Zonder er aan te beginnen, kom ik er nooit achter of ik het kan, of ik er talent voor heb. "Dat lukt mij toch niet," zeg ik altijd opbeurend tegen mezelf, maar die gedachte werkt natuurlijk alles behalve producties. Mijn angst om te falen wint het zo vaak van mijn verlangen iets te proberen. En daar moet het maar eens klaar mee zijn. Mijn kasten puilen uit van de bij elkaar geraapte spullen voor eventuele projecten. Sommige dingen liggen al jaren ongebruikt stof te vergaren. Ook hier speelt mijn angst om te falen mij parten; want als ik iets gebruik en het gaat mis, dan is het materiaal ook kwijt. En dan kan ik het nooit meer gebruiken voor iets moois. Dit weekend heb ik mezelf dus eens streng toegesproken. Beter materialen weg te moeten gooien vanwege een gigantische mislukking, dan het voor altijd op te bergen in de kast. Dus ga ik mijn materialen gebruiken. Ik ga dit jaar proberen zo vaak mogelijk een projectje te starten met materialen die ik al ter beschikking heb. En niet alles zal lukken en niet alles wordt mooi, maar dan heb ik het tenminste geprobeerd. En misschien, heel misschien, word ik dan wel zo'n alleskunner!
Mijn eerste project: een lap stof die ik ooit heb gevonden in
de voordeelbak bij de Ikea, een paar oude knopen en borduurgaren.
Mijn eerste plan was om het mezelf heel makkelijk te maken en een set
placemats te maken. Ik had alleen niet genoeg stof om er vier uit te
krijgen. Dus dan een kussen en het ging veel makkelijker dan verwacht.
En dat zonder een voorbeeld of patroon. Gewoon doen is gewoon leuk!
Ook deze week leek de afzender precies te weten wat ik mooi vind, ondanks dat ik op mijn profiel op Postcrossing helemaal niets persoonlijks over mezelf vermeld. Is dit toeval, of betekent dit dat ik eigenlijk bijna alles mooi of leuk vind? In ieder geval heb ik deze prachtige kaart van Gauguin ontvangen uit Brazilië. De kaart maakte mijn hele dag goed (nadat ik eerst vanwege een vergeten portemonnee een uur vertraging op liep). Deze week heb ik twee dierenkaarten verstuurd. De ene ontvanger vroeg om kaarten van katten en de andere om kaarten van dolfijnen en de kaarten zijn inmiddels onderweg naar China en Oekraïne!
Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom
hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag,
die het leven o zo mooi kunnen maken. Gelukkig! Pasgelakte nagels, het liefst in een felle kleur!
Het valt mee, ook met een glas spa rood kan een borrel best leuk zijn. Toch merkte ik dat ik het staan en het babbelen sneller beu was dan als ik er een biertje bij drink. Sommige mensen dachten dat dit misschien kwam, omdat je met een glaasje op minder snel moe wordt. Ik vraag me af of dit klopt, aangezien er ook wordt gesteld dat alcohol helpt om sneller in te slapen. Het is namelijk ook mogelijk, dat je zonder alcohol eerder door hebt dat de gesprekken eigenlijk nergens over gaan en je gaat bedenken wat je in dezelfde tijd ook allemaal kunt gaan doen (dat overkwam mij in ieder geval). Dus de borrel op tijd verlaten en mijn avond nuttig besteed met het doen van de was. Het moet gezegd worden, dat is op geen enkele manier leuker dan met gezellige mensen een avondje in de kroeg staan. Maar, de was moest wel gedaan worden en als ik was gaan drinken op de borrel dan had ik er donder op kunnen zeggen dat ik de was niet had gedaan, doordat ik of veel te lang was blijven hangen in het café, of helemaal was ingezakt als ik thuis was gekomen. Het niet drinken van alcohol heeft mijn borrelervaring dan wel verkort, maar de avond naar mijn idee verdubbeld. En de volgende dag al mijn kleding weer beschikbaar hebben om aan te doen was ook een erg groot voordeel!
Soms heb je rare gewoontes waarvan je het je niet beseft dat je ze hebt. Tot je het gaat vertellen aan een ander. Mijn rare gewoonte: als ik een film kijk van langer dan tien jaar terug, waarin een kind of tiener een rol speelt waarvan ik de naam helemaal niet ken, dan wil ik weten wat er met dat kind is gebeurd. Acteert diegene nog? Is diegene door slechte gewoontes de afgrond in gegleden? Ik kan je vertellen, meestal vind ik weinig informatie. Ik vind het fascinerend dat sommige mensen hun five minutes of fame beleven in een film, om daarna nooit meer terug te keren in de spotlight. Hoe zal dat zijn, zet je dat op je CV? Herkennen sommige mensen je nog? Gelukkig is daar Mara Wilson, bekend van Mathilda, Mrs. Doubtfire en Miracle on 34th Street. Ze acteert niet meer (of in ieder geval, niet als een carrière), maar ze schrijft wel. Op Mara Wilson Writes Stuff schrijft ze met humor over haar eigen leven, onder andere over haar ervaringen als gewezen kindsterretje (blijkbaar kom je nooit van het label af). Mocht je deze vrijdag niets te doen hebben, en de uit verveling gemaakte ketting van paperclips de zeven meter grens al is gepasseerd, neem dan even een kijkje op haar blog!
Het is weer woensdag. En of het nu walgelijke of wonderlijke woensdag is, we kunnen wel weer een lichtpuntje gebruiken om ons door de tweede helft te trekken. Zeker nu de winter van vorig jaar is vervangen voor een vroege lente en we het moeten doen zonder de mooie plaatjes zoals de bijgevoegde foto. Om je af te leiden van de sleur, hier een mooie cover van Billie Jean door The Civil Wars.
Bij sommige winkels wil je gewoon blijven zitten. HOME by biggles is zo'n winkel. Deze leuke interieurwinkel verkoopt spullen van HK living, Malagoon, Fair Trade en Housedoctor en laat je portemonnee branden in je tas. Vaasjes, lijstjes, kussen en servies, alles is er even mooi en ook heel geschikt voor een origineel cadeautje. En wil je nog even blijven en je vergapen aan de kleine hebbedingetjes en de mooie meubelen? Dat kan, onder het genot van een kopje koffie en een stuk (biologische) taart in hun koffiecorner. Met mooi weer hebben ze zelfs een terras in de tuin achter de winkel. Een bezoekje waard dus, deze winkel in Amsterdam Oost. De sfeer voelen, genieten van al het moois en inspiratie op doen voor je eigen huis. Nog een tip: aan de overkant bevindt zich BIGGLES Fashion & Lifestyle, voor als je niet alleen je interieur, maar ook je garderobe wil update.
Deze week heb ik een kaartje ontvangen uit Oekraïne. De kaart is een afbeelding van een schilderij van Monet, een van de favoriete schilders van de afzender en toevallig ook van mij. Heel fijn om zo'n mooi kaartje te vinden in je brievenbus! Deze week geen kaartjes verstuurd, vanwege twee praktische problemen: ten eerste is het door mij verkregen nieuwe adres om een kaartje naar toe te sturen gelegen in China. De bewoner raadt aan het adres uit te printen in de Chinese karakters, nu de postbodes blijkbaar moeite hebben met de westerse handschriften. Toch even op zoek naar een printer dus. Gelijk het tweede probleem; zonder fiets ben ik gelijk een stuk minder mobiel, dus zowel de zoektocht naar een printer als de zoektocht naar een kaartje zijn even vertraagd. Aankomende week zal ik er twee versturen, om de schade in te halen.
Nu 12 dagen zonder alcohol. Ik wilde schrijven dat het me allemaal erg meeviel. De sociale bijeenkomsten waren ook gezellig zonder alcohol (al ben ik nog geen café binnen geweest dit jaar) en ook thuis op de bank ging het prima met slechts een kopje thee. Tot ik gisteravond slechts mijn sloten terug vond, sans fiets. Nadat ik klaar was met schelden en me thuis op de bank besefte dat mijn fiets toch echt weg was, was mijn eerste gedachte dat ik wel een wijntje verdiend had. Alcohol biedt volgens mijn hoofd dus de beste troost bij narigheid en slechte ervaringen. Het was de eerste keer dat ik me echt bewust moest corrigeren en tegenhouden. Geen alcohol, ondanks de tegenslag. En voelde ik me nu echt nog slechter zonder een glas wijn? Nee, natuurlijk niet. Misschien ging het juist beter. Alcohol versterkt emoties, dus de vraag is of een glas wijn me echt beter had laten voelen, of toch eigenlijk het relativeren van de gestolen fiets lastiger had gemaakt. In ieder geval is de boosheid over de gestolen fiets alweer weg, en dat zonder alcohol. Dus de les na 12 dagen zonder alcohol: ook zonder een wijntje gaat het nare gevoel wel weer over!
Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom
hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag,
die het leven o zo mooi kunnen maken. Gelukkig! Een goede hamburger na een lange dag (fysiek) hard werken!
En daar sta je dan, met al je goede plannen voor 2014. Het leven relaxter benaderen, consuminderen en elke dag als een leuke dag zien is natuurlijk fantastisch in theorie, tot je op de plek waar je een paar uur terug je fiets had achter gelaten, alleen nog twee doorgeknipte sloten terug vindt. Mijn eerste reactie was niet heel erg mindful, vredelievend of go with the flow. Ik zal niet ontkennen dat er een paar scheldwoorden zijn geuit en dat ik even een momentje moeite had met relativeren. Het is een realitycheck. Het is namelijk heel makkelijk om mindful en go with the flow te leven, als alles precies gaat zoals je zelf had uitgedokterd. Erg veel uitdaging zit daar niet in. Relativeren dus... Ook dit gewoon accepteren en doorgaan. Accepteren dat ik mijn fiets - al eerder gestolen, maar toen teruggevonden - kwijt ben. Accepteren, want mijn weekend wordt er anders niet leuker op. Dus accepteer ik dat ik op zoek moet naar een nieuwe. Iemand een idee?
Illustratie van website Hard//Hoofd door Lisa-Marie van Barneveld
Om de donderdag mee door te komen: een interessant artikel van Maartje Smits op Hard//Hoofd over het heersende idee dat de vrouw verantwoordelijk is voor de anticonceptie. Geschreven voor de man, dus pass it on!
Het is weer woensdag. Voor de maandag-tot-vrijdag werkenden onder ons de dag waarop Zaagmans de week door de midden zaagt. De dag die bij mij ook wel bekend als walgelijke woensdag. En in deze eerste volle week van het jaar, nu de feesten al weer zo ver achter ons lijken te liggen, kunnen we wel even een lichtpuntje gebruiken. Dus hier een liedje die ik tot in den treuren hoorde in het hostel in Porto waar ik deze zomer verbleef. Luister en doe alsof je op een warm strand ligt, of door de straten van Lissabon struint. Even weg van de woensdag.
Tientallen boeken heb ik gekregen en gekocht in het afgelopen jaar. Allemaal ontzettend interessant. Slechts één (niet studie-gerelateerd) boek heb ik echter daadwerkelijk uitgelezen - nadat ik eerst de film had gezien.
Het lukt mij niet.
Iedere avond als ik thuis kwam van de bibliotheek nam ik mijzelf voor nooit meer een boek open te slaan. Nu ik inmiddels iedere avond thuis kom van mijn werk, snak ik naar mijn laptop. Voornamelijk YouTube is gevaarlijk. Vandaag ontdekte ik dat mijn eerste afspeellijst in YouTube al zeven jaar oud is. Zeven jaar!
Met andere woorden, ik vond 317 video's het waard om in mijn afspeellijst op te nemen de afgelopen zeven jaar. Van legendarische tv-serie momenten tot slam poetry; sommige filmpjes hebben mij geraakt.
De komende weken zal ik af en toe een filmpje uit de lijst pakken en delen met jullie. De hamvraag zal natuurlijk zijn: Waarom vond ik het filmpje waard om op te slaan?
Dit neemt niet weg dat ik echt een keer, misschien, al die prachtige boeken ga lezen.
Dit jaar is een jaar van proberen, van kijken wat werkt en wat niet, maar ook het jaar van bewuster zijn van wat ik allemaal al doe. En dit jaar wil ik mezelf uitdagen. Soms voor een week, soms voor een maand, soms een paar dagen. Dit is de eerste uitdaging: de eerste maand van het jaar geen alcohol.
Over het algemeen ben ik een redelijk gezond persoon. Ik sport, eet de meeste dagen voldoende groenten en fruit en heb nooit gerookt of andere drugs gebruikt. Behalve alcohol. Laten we eerlijk zijn, alcohol is een drug. Websites van de Jellinek kliniek en het Trimbos instituut liegen er niet om. De lijst met nadelige effecten noemt onder meer dat alcohol zorgt voor een kwalitatief slechtere nachtrust, je door het drinken van alcohol sneller dik wordt (onder andere doordat het de afbraak van vet uit voeding vertraagt) en het onderdrukt of versterkt gevoelens. En hoe blij ik ook word van een wijntje bij mijn eten, of een biertje in de kroeg, ik weet dat het voor mij persoonlijk niet altijd positief uitpakt. Ten eerste kan ik bij vlagen niet altijd goed slapen, waar ik, net als ieder ander waarschijnlijk, erg onrustig van word. Ik weet ook, dat in periodes dat ik meer drink dan anders, mijn slaapproblemen vaker voorkomen. Ten tweede heb ik mijn sombere buien niet altijd volledig onder controle. En ook dan weet ik, als ik drink, wordt het alleen maar erger. Toch drink ik vaak zonder er bij na te denken. Mensen te eten? Wijntje er bij. Met vrienden op stap? Biertje. Slechte week gehad op het werk? Met een vriendin een cocktail drinken als troost. Goede week gehad op het werk? Met een vriendin een cocktail drinken om het te vieren. Ik drink uit gewoonte, ik denk zelden bewust aan de nadelen als ik een drankje bestel. Daarom laat ik in de maand januari alle alcohol staan. Dus ook op de nieuwjaarsborrel volgende week. Ook als ik uit eten ga. Ook als ik ga stappen. Ik wil met deze uitdaging alcohol niet voor eeuwig afzweren, maar wel bewuster worden van wat ik drink en wanneer ik drink. En belangrijk, wat is het effect van een alcoholvrij leven? Zal ik het echt merken? En zijn borrels zonder alcohol niet veel minder leuk? Let's find out!
Sinds kort ben ik begonnen met Postcrossing, waarbij je naar willekeurige leden van de website (wereldwijd) kaarten stuurt en in ruil kaarten ontvangt. Het is niet alleen erg leuk om kaartjes van over de hele wereld te ontvangen, ook het sturen geeft veel voldoening. Mensen kunnen hun voorkeuren doorgeven voor het type kaart, of de tekst die ze willen ontvangen ('kaarten van landschappen' of 'wat is jou droom voor dit jaar?') De sport is natuurlijk om een zo mooi mogelijke kaart te vinden of te maken, maar ook om de tekst iets originelers te maken dan 'groetjes uit Amsterdam'. Afgelopen week heb ik de groene kaart met de vogel verstuurd naar een meisje in Rusland. Daarnaast heb ik twee kaarten ontvangen, een kerstkaart uit Wit-Rusland en een zelfgemaakte kaart uit de Verenigde Staten (ik vraag mensen onder andere naar hun favoriete dingen en deze kaart geeft en quote van haar favoriete boek).
Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.
Gelukkig! Een kopje koffie drinken in een gezellig café op zaterdagochtend.
Ooit, in een ver verleden en in een ver land, begon ik eens aan het breien van een babydeken. De baby voor wie deze deken bestemd was, gaat inmiddels bijna naar groep drie... Geheel in het teken van 2014 heb ik de wol weer te voorschijn gehaald, heb ik de al gebreide delen weer tot bolletjes vervormd en gaat projectbabydeken 2.0 nu echt van start. Dit keer gehaakt. Het koste me slechts drie avonden om te kiezen voor een leuk patroontje - misschien nog iets om aan te werken in 2014, leren sneller keuzes te maken - en de eerste zeshoeken zijn een feit. I will keep you posted on the progress!
In juli 2012 besloot ik een boekenlijst op te stellen aan de hand van deze flowchart. De lijst bestond uit 16 boeken, variërend van 'klassiekers' tot 'strandboeken'. Nu, in 2014 staan er nog steeds vijf boeken op die niet zijn uitgelezen. De redenen van dit uitstelgedrag? 1) Er kwamen andere boeken tussendoor 2) Ik kon bepaalde boeken niet vinden 3) Heb je ooit geprobeerd Moby Dick te lezen? Maar, nu is het moment daar. Ik lees de lijst uit, al kost het me mijn gezonde verstand (serieus, heb je Moby Dick ooit gelezen?) First up: Honderd jaar eenzaamheid!
2014 wordt het jaar van 'vandaag'. Niet langer uitstellen wat we al heel lang stiekem willen gaan doen of proberen. Niet langer met een schuin oog naar anderen kijken die het leven wel voor elkaar lijken te hebben, maar ons eigen leven zo leuk mogelijk proberen te maken. 2014 wordt een jaar waar alles uit wordt gehaald wat er in zit. In de onsterfelijke woorden van The Doors: "the time to hesitate is trough'. En wat willen we dan allemaal doen of proberen? Dat kan van alles zijn, zoals een nieuwe sport proberen, toch dat ene boek uitlezen, meer kookboeken gebruiken, eindelijk beginnen met 'consuminderen' etc. Kijken naar de gewoontes van anderen en proberen of dat ook voor ons een goede oplossing is. Of te wel, actief op zoek naar het leukste leven voor ons.
Vandaag is leuk... En anders doen we gewoon alsof.
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
.JPG)
