Advent: 18 dagen tot kerst

Laten we allemaal even een momentje stilstaan bij het geluk van een fijn ontbijt. Ik ben een ontbijter. Elke maaltijd is over te slaan, behalve het ontbijt. Vooral in het weekend, als ik de tijd heb, dan neem ik ook echt de tijd! De ene keer maak ik thuis een heel uitgebreid ontbijt, de andere keer stap ik een fijn cafe in. In alle rust met een krantje en een kopje koffie uitgebreid ontbijten, er is echt geen beter begin van de dag! 

Advent: 19 dagen tot kerst

Al jaren houden mijn zussen en ik van Halloween. Een excuus voor kostuums en schedels als decoratie. Dit jaar vierden wij het voor het eerst samen met mijn neefje, het zoontje van mijn zus. Met spookachtige hapjes en drankjes zoals afgehakte vingers en bloed met aderen. En natuurlijk 'enge' films: Hotel Transylvanie en Dolfje Weerwolfje. 

En heel, heel veel snoep! Hopelijk is een nieuwe traditie geboren! 

Advent: 20 dagen tot kerst

20 dagen tot kerst, de dag die ook wel bekend staat als Sinterklaas. Bij de rest van Nederland. Bij mij is het de verjaardag van mijn moeder. Dus ter ere van haar verjaardag, een kleine ode aan mijn jaar met haar.
Ontelbare whatsappjes, vele telefoongesprekken, tientallen kopjes koffie. De dagen in de Abdij van Egmond, mijn eerste bezoek aan het Concertgebouw, naar de film, musea, tuincentra en Ikea. Pearl Jam, De Wereld Draait Buiten, Paolo Nutini. Weekendjes weg. Koken, wandelen, fietsen. We hebben zoveel samen gedaan (al dan niet met anderen erbij) en we kunnen ook zoveel delen.
Wat erger ik me soms aan haar, wat lijk is soms verschrikkelijk op haar. Soms schrik ik, als ik besef dat ik iets exact hetzelfde doe. Soms word ik daar ook heel blij van.
Ik noem mijn moeder niet mijn vriendin. Vriendinnen heb ik genoeg en ondanks alles wat we samen doen, is het niet hetzelfde als met een vriendin. Met vriendinnen praat ik anders, deel ik andere dingen. En ook dat verschilt per vriendin. Mijn moeder daarentegen, daar heb ik er maar één van, alleen met haar heb ik die bijzondere moeder-dochterband.
Dus mijn moeder mijn vriendin, houdt toch op. Mijn moeder is mijn moeder en daar word ik intens gelukkig van.

Advent: 21 dagen tot kerst

Als je dacht dat ik er lang over had gedaan om te beginnen met slacklinen, dan moet je eens vragen wanneer ik ben begonnen met het maken van deze babydeken. Dat is namelijk zeven jaar terug, toen ik in New York woonde en mijn oudste zus zwanger was van haar eerste kind. De deken was bedoeld als cadeau voor haar (en haar kind), maar het lukte me niet de deken af te maken. Daarna, bij de volgende zwangerschap van mijn zus, heb ik de wol wel weer even tevoorschijn gehaald, maar ik kon me er niet toe zetten. Tot dit jaar, toen de zus van mijn vriend haar derde kind verwachtte. De bolletjes wol hadden me bij mijn verhuizing en daaropvolgende opruimacties al een flinke dosis schuldgevoel bezorgd, dat ik bij het horen van dit nieuws me voornam de deken nu echt, echt af te maken. En dat is gelukt. Het heeft zeven jaar geduurd, maar dan heb je ook wat. 

Advent: 22 dagen tot kerst

Loop op een mooie dag door een willekeurig park of stukje groen in Amsterdam en er hangt geheid een touw tussen twee bomen waarop iemand al dan niet indrukwekkende acrobatiek tentoonspreidt. Ik loop wel eens door een park. Op mooie dagen. Ik kon dus niet om de gespannen lijntjes heen. En al jaren stond ik op het punt om te vragen of ik ook eens mocht. Maar ik vroeg het nooit. 

Tot een vriendin, die ook wel eens in een park kwam op mooie dagen en ook nooit de vraag had gesteld, het tot ons doel had gesteld om in 2014 ook op een zogenoemde slackline te lopen. En toen er ook nog eens een cursus werd gegeven in mijn eigen sportschool, werd de drempel wel heel laag. Het duurde even voor ik er op kon staan en nog langer tot ik er op kon lopen, maar slacklinen kan wel van de to do list af!

Advent: 23 dagen tot kerst

Dit jaar ben ik begonnen met het maken van jam. Heel lang dacht ik dat het erg ingewikkeld was, maar het blijkt doodeenvoudig! Het duurt vooral lang, maar dat heeft ook iets rustgevends. Wachten tot de juiste temperatuur, betekent even een pauze in de dag. Niet elk potje lukte even goed, de ene stolde amper, de ander werd zo hard dat het de pot niet meer uitkwam, maar wat zijn de meeste potjes lekker! 

Advent: 24 dagen tot kerst

Nog 24 dagen tot kerst en ik ben al volop in de sfeer. De eerste kerstcadeaus zijn afgemaakt of gekocht. In de douche begint mijn repertoire naar Mariah Carey te neigen. I want to drive home for Christmas. Let it snow.
 
Het aftellen tot de kerst, de adventskalender, is ook een onderdeel van het feest. Dit jaar alleen voor mij geen chocolaatje per dag, maar elke dag een stukje, over iets wat ik het afgelopen jaar heb gedaan, ben begonnen of heb afgemaakt. Of dingen waar ik blij van ben geworden. Om met een beetje dankbaarheid de kerstdagen in te gaan. Ik kan een waslijst aan dingen opschrijven, die ik had willen doen, maar niet heb gedaan, of dingen waar ik bij ben afgehaakt (deze blog bijvoorbeeld?). Maar dat is te makkelijk, ik heb elke dag kritiek op mezelf. Daar is geen kunst aan. Dus hierbij, om te beginnen, de grootste prestatie van afgelopen jaar:

Ik had gezegd dat ik het ging doen. Ik meerdere malen opnieuw begonnen, na meerdere malen te zijn afgehaakt. Maar ik heb overwonnen, ik heb het echt gedaan. Van A tot Z, van begin tot eind: ik heb Moby Dick gelezen.
In your face Melville!

Kerstcadeau

Het heeft even geduurd, maar het kerstcadeau voor mijn grote kleine neef is af. Dit is mijn eerste haakproject met een chevron-patroon en na wat beginnersfoutjes ben ik erg tevreden met het eindresultaat. Het kleurpatroon is zowaar ook helemaal te gek. Ik bedenk wel eens patronen die er in mijn hoofd een stuk beter uitzien dan in het echt, maar deze deken is zowaar nog mooier dan ik had voorzien. Met een beetje pijn in mijn hart, gaat dit stukje handwerk ingepakt onder de kerstboom. Hopelijk een lang en gelukkig leven tegemoet.

Op naar het volgende haakproject, ook een kerstcadeau. Die komt pas na kerst op de blog, want het moet wel een beetje een verrassing worden natuurlijk! 

Draadje

Ken je dat gevoel, dat je denkt dat je wordt gevolgd? En dat je dan omkijkt en je meters wol door het huis hebt gesleept? 

Ik wel.

To the lighthouse!

Afgelopen weekend ben ik met mijn zusje een stukje gaan rijden langs de kust van New England. Het Amerika van de eerste settlers, van ver voor de Verenigde Staten. Als ik uitkijk over de zee, de wind die langs mijn goed-geïsoleerde winterjas waait, voel ik een beetje medelijden met deze voorgangers. De zon zakt al rond vier uur in de zee en de hopen sneeuw langs de weg verraden dat de winter ons voor is geweest op de roadtrip. Hoe moet de eerste winter hier voor deze mensen zijn geweest? Als je aankomt in een wereld die je niet kent, waar geen mensen wonen die jou taal spreken. Als je weet dat je niet zomaar meer terug kan en de eerste sneeuw al vroeg in het jaar naar beneden valt.
Met de luxe van een auto, een winterjas en genoeg restaurants en hotels langs de weg, hoeven wij gelukkig alleen maar de te genieten van het mooie landschap. Alhoewel... Hier reizen in het laagseizoen vereist wat extra planning. Veel hotels en restaurants zijn gesloten, net als de historische huizen die wij op de planning hadden. Het is duidelijk, hier komen vooral in de zomer en de Indian summer toeristen. 

Het grote voordeel voor ons is, dat daar waar we komen er weinig anderen zijn. Een natuurgebied is altijd net iets mooier als je niet in een file over het pad loopt. In het Emily Dickinson museum was ik zelfs de enige bezoeker, waardoor de verplichte tour iets heel huiselijks kreeg, alsof de medewerkster me het huis van een familielid liet zien. 

Nog iets opvallends aan New England is het scala aan kleine winkeltjes. In de plaatsen waar we doorheen reden, was Main Street niet vol met ketens, maar onafhankelijke winkels. Misschien nog wel opvallender; zo veel leuke winkels. Papershops, boekwinkels, wolwinkels, kookwinkels, vol met originele spullen en vriendelijk personeel. Wat fijn om daar rond te lopen! 

Tot slot dan: vuurtorens. Zo veel vuurtorens. Een vuurtoren aan het einde van een breakway van een mijl. De vuurtoren uit Forest Gump. Kleine vuurtorens, bewoonde vuurtorens, overal vuurtorens. Genoeg lichtjes in het donker dus, zodat iedereen die naar New England naar toe wil, alleen maar in de verte hoeft te turen. 

En nu ben ik terug.

Less is more

Nu mijn vorige post bijna profetische vormen aan heeft genomen en de herfst alvast een voorproefje komt geven, zit ik ineens weer een stuk meer in mijn appartement. En daardoor ben ik ineens ook weer aan het opruimen. En weggooien. Ik ben er achter gekomen dat ik toch echt vooral behoefte heb aan een leeg/ruim huis. Hoe minder spulletjes in het zich hoe beter. Nu ik niet in een villa woon, maar het moet doen met een paar kamers, betekent dat in feite dat ik vind dat ik te veel spullen heb.
Nadat ik een poosje geleden ben begonnen met het rigoreus uitruimen van mijn kledingkast, lijkt het hek eindelijk van de dam. Spullen weg doen geeft lucht! Ik moest even een drempel over, maar inmiddels zijn er al flink wat spullen vertrokken.
Hoe veel spullen heb je niet in huis waarvan je denkt; ik vond het destijds zo leuk. Of, misschien heb ik dat binnenkort nog nodig. Of, ik heb er zulke goede herinneringen aan. Wees eerlijk; pak je het ook nog wel eens uit de kast? Heb je die chocoladefondueset nog gebruikt, de afgelopen jaren? Die foldertjes van de vakantiebestemming, ga je die ooit inplakken in een plakboek? Dat kopje met die barst, ga je die ooit nog lijmen?
Met weggooien loop ik het risico dat ik straks denk; had ik die oude usb-kabeltjes nou maar bewaart! Of, ik weet eindelijk wat ik kan doen met al die linten die ik heb weggegooid. Maar de beloning; de ruimte die het me geeft in mijn hoofd, is het risico meer dan waard.
Hoe te beginnen? Lees deze tips.

Herfst, een ode

Een boek op schoot, voeten in het water, uitzicht op de stad. Ik geniet van de zon op mijn huid en van de gemoedelijke sfeer om mij heen. In de zomer is de hele stad een verlengstuk van mijn huis. Eten in het park, zwemmen in het buitenbad, biertjes op het terras. Ik ben thuis om te slapen en te douchen, mijn tas met kleed en boek bij de deur. Ik geniet, echt. Maar toch... Juli komt op zijn einde, de laatste zomermaand gaat in en het begint bij mij alweer echt te kriebelen; het verlangen naar de herfst. De herfst heeft een magische aantrekkingskracht. Alles lijkt mooier in de herfst, al weet niet eens precies waarom. Zijn het de kleuren, de regenbuien, de kleding die ik weer aan kan? Geen idee, maar in mij heerst de oprechte overtuiging dat het straks, in de herfst, weer geweldig wordt. 

Alleen al het idee van de herfst geeft mij een geluksgevoel. Het hele jaar door wacht ik op de herfst. Mijn mooiste herinneringen spelen zich af in de herfst, of op herfstachtige zomerdagen. Een weekendje in Parijs, een reis door het noord-oosten van de VS tijdens de Indian summer, wandelen door de bossen met vriendinnen, door de regen ploeteren op mijn regenlaarzen. Mijn lievelingskleding: helemaal geschikt voor de herfst! Verse appeltaart, pompoemsoep en de geur van kaneel. Warm genoeg om zonder dikke jas en muts naar buiten te moeten, koud genoeg om leuke trui te dragen. Koffie op het terras, zonder al te bang te zijn te verbranden. Een zonnetje zonder dat iedereen massaal naar het strand vliegt om maar niets te missen. Niet elke dag een festival, waar je bij moet zijn. Niet zo veel mogelijk moeten relaxen in de zon en het eigenlijk te warm hebben. 

In de zomer overheerst bij mij toch het gevoel dat ik het 'verkeerd' doe. Een schuldgevoel dat ik te weinig gebruik maak van het mooie weer. Opgejaagd; naar het park, naar het terras, geniet van het lange licht... Maar ik wil een frisse bries, ik wil blaadjes op de grond. Ik wil regen!

Ik geniet van de zomer, echt, maar het mooiste van de zomer is, dat de herfst nog moet komen!

Weekend projectje: opruimen

Nadat de loodgieter afgelopen week eindelijk de muur in mijn inbouwkast weer had hersteld (lang verhaal) en ik mijn kleren weer kon verplaatsen van de vloer naar een plank, vond ik het een mooi moment om weer een poging te doen echt op te ruimen. En de kastplanken eindelijk (na twee jaar) te verven. 

Bij het kleding kopen hanteer ik de volgende regel: wil ik hier een dansje in doen? Of te wel: word ik hier echt blij van (uitzondering voor de paar noodzakelijke basic helmpjes en dergelijke). Dit weekend heb ik de regel uitgebreid naar het opruimen van kleding: wil ik hier nog steeds een dansje in doen? Drie boodschappentassen vol kleding later hebben de overgebleven kleren een stuk meer ruimte gekregen. 

Volgende keer misschien niet zo lang uitstellen ;-)

De strijd is gestreden; het einde van Moby Dick

Ineens was daar de eindstreep, de laatste pagina, de punt. Laat mijn grafschrift lezen: zij heeft Moby Dick uitgelezen. Moby Dick, een boek dat nooit zijn belofte waar maakt, een encyclopedie doorlezen is spannender. Het boek was ten tijde van de eerste druk niet populair, maar dat gebeurt wel meer bij boeken die nu tot klassiekers worden gerekend. In veel gevallen kan ik daar met mijn hoofd niet altijd bij; zulke mooie boeken en toch bij leven van de auteur geen echt succes. Bij Herman Melville daarentegen hadden de lezers het toentertijd bij het rechte eind. Soms mogen we best vertrouwen op de populaire opinie. 

Talent had Melville zeker, ik ken niemand die een in theorie spannend verhaal zo verschrikkelijk saai kan maken. De spanning van de jacht wordt telkens onderbroken door een hoofdstukje droge informatie over walvissen, walvisjacht, schepen, materialen, toebehoren, snijtechnieken en ga zo maar door. De pagina's slepen zich aaneen tot het de lezer (ik dus) echt geen moer meer kan schelen wat er gebeurt met Moby Dick en kapitein Ahab. Het einde was vast bedoeld als een climax, maar komt als een genadeschot; eindelijk rust, eindelijk verlost van Moby Dick! 

Jammie, jam!

Mijn dagen zijn gevuld met het lezen van Moby Dick, het verlangen naar de laatste pagina en de droom van het lezen van leuke boeken. Toch vond ik in dit drukke schema een beetje tijd om te beginnen aan een mogelijke nieuwe hobby; het maken van jam. Ik heb een hele grote voorliefde voor jam, sowieso het lekkerste brood beleg wat er bestaat. Er is geen beter begin van de dag dan een start met een geroosterd broodje jam, kopje koffie en een mooi boek (of, vandaag, Moby Dick). Dus ik ben aan de slag gegaan met de basisversie: aardbeienjam. Het was simpeler dan ik dacht. Geen ingewikkelde stappen, alleen de aardbeien en de citroensap in een pan, de lepels en potten steriliseren, de suiker toevoegen en wachten tot het de stollingstempetatuur bereikt (oké, toch nog een beetje opletten dus). Het resultaat: naar mijn smaak iets te slappe (foutje met de stollingstempetatuur?), maar oh zo lekkere zoete jam. En nu snel maar weer een broodje roosteren om het nog een keer te proeven! 

Let the battle begin

Het is juni. Er ligt een stapel boeken, verspreid door mijn huis, geduldig te wachten tot ik ze oppak. Ik wil ze lezen, na het werk, in de avondzon op mijn balkon. Wat houd mij tegen? Moby Dick. Het laatste boek van mijn eerste leeslijst. Mijn trots houdt mij tegen, ik zal geen nieuwe boekenlijst opstellen, voordat deze berg is beklommen. Op een vreemde manier kan ik mij goed vinden ik Kapitein Ahab. Het boek Moby Dick is mijn Moby Dick. Ik kan niet rusten, geen ander boek lezen, tot Moby Dick verslagen is.

Het is juni, een mooie maand voor dramatische statements. Het is juni en deze maand gaat Moby Dick er aan.

Ouder, wijzer, verder

En plotseling was ik 28. Een beetje ouder, zeker niets wijzer, maar we gaan wel weer een beetje verder. Naar Estland wel te verstaan, waar een hittegolf op ons lag te wachten. Een week weg om op te laden en frisse moed te verzamelen. Om te beginnen aan de laatste twee boeken van mijn huidige boekenlijst (Moby Dick natuurlijk even daargelaten). Om de perfectie los te laten en gewoon te doen wat ik wil, ook al gaat het niet precies zoals gepland (een blogpost van af mijn telefoon moet ook kunnen, het hoeft niet per se op een bepaalde manier er uit te zien). En om te genieten, dat natuurlijk ook... 

Weer een nieuw begin

Exact een maand na de vorige nieuwe poging, beginnen we gewoon weer. Met in ieder geval eindelijk genoeg inspiratie om iets te doen aan mijn interieur. En nu ik iemand ben die op goede momenten altijd in zeven sloten tegelijk loopt, ben ik zowel mijn eettafel en krukjes aan het opknappen, plankjes aan het verven en nachtkastjes aan het maken. U kunt nu gaan inzetten: wat maak ik af? Hopelijk (ook als mijn computer het toelaat) kan ik dit weekend een update geven!

Over afmaken gesproken, ik heb in ieder geval de eerste twee boeken van mijn restje boekenlijst uit. Zowel The Count of Monte Cristo als Honderd Jaar Eenzaamheid kunnen worden geschrapt. Uiteraard ben ik nog bezig met Moby Dick, misschien lees ik dat boek ook ooit nog eens uit.

Lichtpuntje (?)

De afgelopen tijd was ik weer even de weg kwijt. Even verdwaald in mijn hoofd en even het licht kwijt. Komt het door een te drukke agenda, een late winterdip, iets anders? Ik weet het niet. Ik weet wel, dat hoe langer ik wacht met alles weer oppakken, hoe moeilijker het wordt. 

De afgelopen weken heb ik echt stukjes willen schrijven, maar het lukte gewoon niet. Het werd alleen maar moeilijker. 
De enige manier om weer te beginnen, is gewoon weer te beginnen. Ik zie langzaam de weg terug weer en de lichtpuntjes in de verte. De bubbel om mijn gevoel ebt weer weg, het is weer mogelijk te relativeren. Zoals altijd hoop ik dat de stijgende lijn nu permanent is, dat ik mezelf blijf (al weet ik dat dit een te rooskleurig zelfbeeld is, dat mezelf niet alleen uit een stijgende lijn bestaat). 
En als dat niet mag, als dat niet kan, mag ik dan alleen maar zwemmen? 

Gelukkig!

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine geluksmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

Een kop thee, een goed boek en een paaseitje. Wat wil een mens nog meer op een zondagmiddag?

Lichtpuntje

Het is druk. Te druk om de dingen te doen die ik wil doen, te druk om even tot rust te komen. Daarom een laag aantal berichtjes op deze blog, daarom ook veel dingen waar ik nog even niet aan toe kom (zoals de vele creatieve projecten die even op de lange baan liggen). Over twee weken is het weer rustig, schijnt er weer licht aan het einde van de tunnel. Tot die tijd moet ik het doen met lichtpuntjes. Zoals deze. Een liefdesliedje, maar van toepassing op veel meer mensen in mijn leven. If you need me call me!

Gelukkig

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine geluksmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

Ik denk dat vandaag iedereen hetzelfde geluksmomentje had, zittend in de zon, genieten van de lente.

Lichtpuntje

Hebben jullie ook zo'n zin in de gemeenteraadsverkiezingen? Wat mij betreft kan de aanloop niet lang genoeg duren, zolang ze bij de radioreclame het liedje New Slang van The Shins laten horen. Het gehele ouvre van de The Shins doet mij denken aan mijn studiejaren, toen ik hun albums back to back luisterde. Dit liedje doet me echter vooral denken aan de periode dat ik in New York woonde en de rondreis die ik aan de oostkust heb gemaakt met mijn ouders. We hadden drie cd's in de auto, waaronder de cd waar dit nummer op stond. Dit nummer roept herinneringen op aan de indian summer, vreemde motels, veel eten en lange gesprekken. Dus pak een kopje koffie of thee en denk op deze woensdag eens even terug aan een mooie vakantie in jou leven. Laten we even mijmeren!

Februari/maart challenge

De uitdaging van februari zit er op, het verplichte traplopen is klaar! Dat betekent niet dat ik er nu mee ophoudt! Het is bij vlagen best vermoeiend en het kan daarom best een keer worden afgewisseld met een roltrap of een lift (bijvoorbeeld als ik een koffer een paar trappen op moet slepen), maar over het algemeen ben ik van plan te blijven traplopen. Mijn werkdagen zijn licht hijgend begonnen (zesde verdieping), maar het geeft wel direct een kick-ass gevoel. Dat houden we vast!
En de nieuwe challenge? Elke dag een tekening maken. Dit mag een doodle zijn, of een echte grote tekening, zolang ik maar even bewust ben gaan tekenen. Niet wachten op een idee, me niet laten afschrikken door een angst dat het niet wordt zoals ik hoop. Gewoon tekenen! Helaas heb ik natuurlijk wel gelijk mijn favoriete pen achtergelaten in de trein, dus voorlopig worden het potloodtekeningen. 
Aan het einde van de maand moet ik 31 tekeningen hebben, laten we zien hoe ver ik kom!

Gelukkig!

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine geluksmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

Gelukkig! Met een kater, een tosti en soep op de bank terugkijken op een leuke avond!

Gast in de abdij

Een andere gast in de abdij vertelde dat ze het zo moeilijk vond om aan het thuisfront uit te leggen wat ze nou had ervaren, als ze naar weer naar huis ging. Nu ik probeer deze blog te schrijven, heb ik hetzelfde probleem. Ik heb dit stukje inmiddels drie keer geschreven en weer verwijderd. Elke keer werd het meer een opsomming van wat ik daar heb gedaan en meegemaakt, in plaats van een beschrijving van het gevoel dat de ervaringen opriepen. Het is inderdaad niet goed uit te leggen en misschien moet ik het daarom ook maar niet proberen. Het beschrijven van de dagindeling, de missen, de maaltijden in stilte, de gesprekken met de andere gasten, de broeders, het geeft slechts een opsomming die de ervaring geen recht doet. 

Zoals ik al eerder aangaf ben ik een beetje zoekende. Of erg zoekende, ik weet namelijk niet eens waarnaar ik precies op zoek ben. Vanuit dit gevoel besloot ik naar de St.-Adelbertabdij in Egmond-Binnen te gaan, op zoek naar rust in mijn hoofd en hopelijk ook een inzicht of twee. (Het moet gezegd worden dat ik mezelf niet echt identificeer als gelovig, ik heb grote moeite met de Bijbel en de bijbehorende regels.) De Abdij van Egmond is het huis van de Benedictijnse monniken, die een contemplatieve gemeenschap vormen. De deuren van de Abdij staan echter altijd open voor gasten en bezoekers (het verblijf van de monniken daargelaten).

Het verblijf begon wat ongemakkelijk, er wordt weinig tot geen uitleg gegeven en daardoor kreeg ik het idee dat ik steeds een stapje achter de maat van de muziek aanliep. Al snel kwam echter de gezochte rust over me heen. Rust, maar ook een gevoel van geborgenheid. Hoewel de monniken veel stiltemomenten hebben en ik er in feite dus maar weinig heb gesproken, stralen ze wel een huiselijkheid uit, een gevoel welkom te zijn. Dit is vooral bijzonder als je bedenkt dat de monniken eigenlijk aan de lopende band gasten hebben in hun eigen huis. Ik zelf zou daar persoonlijk knettergek van worden. 

De rust en de stilte went erg snel, zo snel zelfs dat het bezoekje aan een cafeetje in Egmond op de tweede dag door mij al snel werd afgekapt, de behoefte aan de stilte was sterker dan mijn behoefte aan een cappuccino. Ook de constant herhalende rituelen brachten een bijna meditatieve staat in mij te weeg. Nadenken over de handelingen was bijna niet nodig, wat erg veel ruimte in mijn hoofd gaf.

Wat mij ook opviel waren de uiteenlopende andere gasten. Zoveel verschillende, al dan niet gelovige mensen, die hier de stilte zochten. Er werd weinig gesproken, maar als er gesproken werd ging dat al snel de diepte in, zoals de openhartige bejaarde Franciscaanse broeder, die vertelde dat hij zo graag de stem van God eens zou willen horen, in plaats van die te strenge stem in hem die verbazend veel op zijn eigen stem leek. Ook de broeder met wie we een gesprek hadden was openhartig en eerlijk en maakte voor mij duidelijk dat ook deze monniken ook echt gewoon mensen zijn, met een tegenwoordig bijzondere levensinrichting. Hoewel het aantal aanmeldingen van broeders erg terugloopt, loopt het aantal gasten in kloosters echter erg op. Blijkbaar voldoen kloosters toch ook in deze tijd aan een behoefte. De stabiliteit van hun leven, de rituelen in hun handelingen, het is iets wat in veel levens tegenwoordig grotendeels ontbreekt. We beginnen niet meer aan een baan, om er voor altijd te blijven. Relaties zijn vluchtiger en het is gek als je met de eerste de beste man samen blijft. Dit heeft grote voordelen, grote vrijheden, maar brengt ook een rusteloos gevoel mee. Is er toch iets te zeggen voor de stabiliteit?

Ik had van te voren weinig verwachtingen, omdat ik me er weinig bij kon voorstellen. Ik heb daar, naast het ritme van de missen en de maaltijden, weinig gedaan naast lezen en handwerken. Inzichten en rust zijn er ter plekke misschien wel verkregen, de stem van God heb ik echter niet gehoord. Mijn mening over het christelijke geloof is ongewijzigd, maar mijn bewondering voor de monniken is wel gegroeid. 

Eenmaal thuis kwam er een donkere schaduw over mijn gemoedstoestand, die al een beetje opborrelde op de laatste dag van mijn verblijf. Het gevoel dat er iets aan de hand is, maar ik weet niet wat. Heb ik de laatste tijd te veel hooi op mijn vork genomen, of doe ik iets anders niet goed? Was het dan toch de drukte van de stad die ineens weer over mij heen kwam? Of was het de rust van de Abdij die deze gevoelens eindelijk eens naar boven deed drijven? Dit is iets voor mij om te onderzoeken, maar ondanks deze afsluiting kijk ik met een bijzonder gevoel terug op de ervaring.

Dansscene van Harry en Hermelien

Als ik aan Harry Potter denk, dan denk ik aan deze scene. En Rupert Grint, uiteraard. Tijdens deze scene denk je terug aan de eerste keer dat je een Harry Potter film bezocht in de bioscoop: het Harry Potter muziekje, het Warner Bros logo, de nieuwsgierigheid. Vervolgens besef je dat je je al jarenlang meeleeft met de karakters. Je bent, letterlijk, opgegroeid met Harry, Hermelien en Ron. Je weet precies wie ze zijn en wat ze hebben moeten doorstaan. Iedere winter verheugde je je weer op een nieuwe Harry Potter film - hoe oud je ook mocht zijn. Het deed dan ook gerust een beetje zeer om voor de laatste keer de bioscoop in te lopen om de laatste Harry Potter film te zien: voor de laatste keer dat Harry Potter muziekje, het Warner Bros logo, de nieuwsgierigheid. Al deze gevoelens, en veel meer, zitten verstopt in deze scene van de één na laatste film. Ik begin geeneens over de tekst van het geweldig uitgekozen nummer "O Children" van Nick Cave. Kortom, deze scene is magistraal en heeft zijn plaats in mijn YouTube lijst meer dan verdiend.

Lichtpuntje

Op het moment dat dit stukje op mijn blog staat, bevind ik me in het gastenverblijf van de Abdij in Egmond (waarover later meer). Daarnaast bevinden we ons aan de rand van de (bijna niet bestaande) winter en begint het bij de meeste mensen toch weer te kriebelen. Hoe toepasselijk is het dan om de week even te breken met dat ene leuke liedje van The Mama's and the Papa's. Keep dreaming people!

Kleine bezigheden

Afgelopen week ben ik wat meer met mijn handen bezig geweest, om even uit mijn hoofd weg te blijven. Als resultaat heb ik een kettinkje met een paar bedeltjes in elkaar gezet en ben ik bezig geweest met een silhouet van mijzelf. Ik had eerst een simpel silhouet in zwart, zoals het hoort bij een silhouet, maar dat was toch niet helemaal wat ik wilde. Uiteindelijk heb ik het silhouet uitgeknipt en op een papier met patroon gelegd. Met een zilverstift ben ik toen strepen gaan trekken, vanaf het silhouet naar buiten toe. Het plan was om hiermee een lijstje te vullen, wat ik afgelopen december heb ontvangen. Helaas had ik natuurlijk niet van te voren de maten opgenomen en het silhouet blijkt te groot. Tip van deze notoire slechte voorbereider: zorg dat je van te voren alle maten opmeet! Nu zal mijn creatie geduldig moeten wachten tot ik heb verzonnen wat ik er nog meer mee kan doen.

Project afgemaakt!

Na zes jaar is de babydeken eindelijk voltooid. Het is mijn eerste haakproject met zeshoekjes en ik vind het aardig gelukt. Op het moment dat ik de zeshoekjes in elkaar wilde naaien, bleken de kleuren niet helemaal eerlijk verdeeld en gaven eerlijk gezegd ook een beetje een chaotisch geheel. Uiteindelijk heb ik als oplossing wat extra (witte) wol aangeschaft om het geheel iets minder druk te maken. 
Toch wel weer wat opgestoken tijdens dit project: probeer van te voren een patroon te bedenken, dat scheelt een hoop denktijd tijdens het haken.
Nu wachten op een pasgeboren baby...

Gelukkig!

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine geluksmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

Een beetje de lente proeven door in de keuken met je vingers in de aarde te wroeten. Wachten op het eerste groen!

Little matchbox fun

Vandaag bevind ik me in een lichte neerwaartse spiraal. Ik weet even niet waar mijn leven naar toe gaat, of waar ik het naar toe wil laten gaan. Vanavond kom ik hier niet uit, morgen waarschijnlijk ook niet, maar de neerwaartse spiraal moet stoppen. Dus ik moest even uit mijn hoofd en dat deed ik met een schaar, papier, lijm en een luciferdoosje. 
Niet een heel mooie creatie, ook niet erg moeilijk, maar als je aan het knippen bent, of iets aan het lijmen, dan is het moeilijk na te denken over andere dingen. Vanaf nu ga ik minder proberen te piekeren en meer proberen te maken. En misschien kom ik dan tussen het fröbelen door wel op een antwoord op mijn vragen.

Lichtpuntje

Vandaag een mooi, vers liedje om ons even uit de woensdagdip te halen. Doe je ogen dicht, denk aan het strand bij zonsondergang op een mooie septemberdag en droom even helemaal weg bij de mooie klanken van Beck's nieuwe nummer. Even helemaal niets en even rust. Net waar ik zin in heb.

Heb lief

Vandaag 17 jaar terug leerde ik hoe het voelt om een gebroken hart te hebben. Toen besefte ik dat een gevoel ook fysiek pijn kan doen. Een gebroken hart zit niet alleen in je hoofd, het zit overal. Ik kan me de impact nog zo helder voor de geest halen, dat zelfs de gedachte eraan direct weer een beetje pijn doet, een brok in mijn keel veroorzaakt en mijn ogen laat opwellen. Een gebroken hart breekt je lijf en je geest en ik vraag me af of het ooit echt hersteld. Als een gebroken vaas die in elkaar is gelijmd, het wordt natuurlijk nooit meer helemaal zoals nieuw. De pijn gaat nooit meer weg.
Over gebroken harten en de daarbij horende verloren (ge)liefden zijn bibliotheken vol geschreven, meestal door schrijvers met meer talent dan ik heb voor het geschreven woord. Het gevoel van een gebroken hart onder woorden brengen is moeilijk, vooral als je het uitlegt aan mensen die het niet hebben ervaren. 
e wenst een gebroken hart aan niemand toe, natuurlijk niet. Maar wat als ik de persoon die mijn hart brak, doordat ze plotseling uit mijn leven verdween, kon wissen uit mijn leven? Dan zou mijn hart niet gebroken zijn, maar dan had ik haar niet gekend. Talloze herinneringen, van verdwalen in het maïsveld, het zelf 'recyclen' van papier en het stiekem stelen van snoep, talloze momenten die mij hebben gevormd en gemaakt zouden verdwijnen. Ik betaal graag de prijs van een gebroken hart, als dat de prijs is om haar gekend te hebben. Lief hebben leidt tot pijn lijden, helaas. Elke relatie eindigt, doordat ze vervagen, uitgaan of door overlijden. Maar lief hebben, wie dan ook, geeft het leven zoveel meer dan de pijn van een gebroken hart ooit kan wegnemen. 
Na mijn eerste ervaring met een gebroken hart, toegegeven de meest heftige tot nu toe, zijn er meer pijnlijke momenten in mijn leven geweest. Ooit dacht ik dat ik die kon voorkomen, door me niet al te veel te hechten aan mensen. Maar lief hebben zit in mij, zit in de mens, dus pijn voorkomen kan ik niet. Het enige (tijdelijke) medicijn tegen gebroken harten zijn de liefdevolle herinneringen aan de verloren liefde. Hoe groter de liefde, hoe heftiger de pijn. Hoe meer mooie herinneringen, hoe beter het medicijn.
Hoe wijs zijn de woorden van Alfred Lord Tennyson; 'Tis better to have loved and lost than never to have loved at all.' Dus heb lief, houd zonder remmen en volg overgave van de mensen om je heen. Het maakt het leven zo veel mooier.

Gelukkig!

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

 Hoe leuk het ook is om andere mensen iets te geven, soms is het ook heel fijn om iets liefs te krijgen, vooral als je het niet verwacht.

Valentijnsprojectje

"A friend is someone who knows all about you and still loves you" - Elbert Hubbard
 
Wat is er leuker dan mensen die je lief vindt, dat ook daadwerkelijk laten merken? Vorig jaar heb ik zoals de traditie gaat mensen een kaartje gestuurd (hand made, obviously), maar dit jaar wilde ik het iets originelers doen. Een enveloppe met wat liefs, voor lieve mensen. Want hoe vanzelfsprekend sommige vriendschappen ook mogen lijken, soms mag je best laten merken hoeveel sommige mensen voor je betekenen!

Fijn: Hand Made Heaven

Ik heb al eerder aangegeven dat ik vaker dingen wil proberen en dingen wil maken. Gewoon doen, was het motto. Daar heb ik nu de perfecte winkel voor gevonden. Dit redelijk verborgen winkeltje in Oost heeft (bijna) alles om te beginnen met knutselen. Ik heb onder andere wol, papier, kralen, vilt, stempels, linten en potloden gespot. Probeer daar maar eens uit te lopen zonder iets te kopen. Daar rondlopen geeft al zoveel ideetjes en inspiratie dat het creëren bijna vanzelf gaat. Toch een paar twijfels, omdat je geen idee hebt hoe je een bepaald project start? Geen probleem, daar geven ze verschillende workshops voor! Geen excuusjes meer over dus!
Nog niet overtuigd? Een ander pluspunt is de vrolijke verkoopmedewerkster die de winkel erg gezellig maakt. En had ik al gezegd dat je ook in deze winkel een kopje koffie of thee kan komen drinken? Op naar Hand Made Heaven mensen!

Lichtpuntje

Een van de meest memorabele foto's die ik heb uit mijn tijd in New York is een foto van een ijzeren trap, deels verroest, die leidt naar een blinde muur. De trap was vlak bij mijn appartement en ik liep er vaak langs. Al die tijd vroeg ik mezelf af, waar kwam je vroeger uit, als je de trap op liep? Ik zal het nooit weten, maar in lijn met de februari challenge moest ik direct aan deze foto denken. Dus hier een lichtpuntje, om iedereen even een momentje naar New York City te brengen.

Februari challenge

Als ik dacht dat een maand lang geen alcohol zwaar drinken zwaar was, dan had ik duidelijk nog niet alle liften en roltrappen links laten liggen. Ik loop heus vaker een trap op en ik ben ook niet zo onsportief dat ik naar de eerste etage ga met de lift, maar elke dag de lift naar de zesde etage (en vaak ook meerdere keren per dag) is zwaar! Het is fysiek zwaar, maar het kost me ook heel veel wilskracht, Als ik net naar mijn werk ben gefietst, door de regen (en tegen de wind in natuurlijk), dan roept de lift me "ga toch met mij mee, ik moet toch naar boven." En elke tree die ik dan op loop lijkt dan zwaarder te worden. 
Het kost wilskracht om de trap naar het perron te nemen na een hele dag staan en ik mijn ogen bijna niet kan openhouden. Het levert spierpijn op, een niet al te charmante entree (gehijg en een rood hoofd) en het duurt langer. Maar toegegeven, ik voel me erg goed over mezelf. Ik heb wel de neiging mezelf een schouderklopje te geven als ik boven ben.
Naast de extreme uitdaging voor mijn wilskracht ben ik ook een ander onverwacht struikelblok tegengekomen. Er is namelijk niet overal een trap! Naar mijn vraag waar de trap was in de Openbare Bibliotheek Amsterdam, werd mij gevraagd of ik bang was voor roltrappen, want ze hadden ook een lift. Echter, geen trap die verder kwam dan de tweede etage. En als de toeristen voor je dan met zijn allen stil gaan staan op de roltrap, wordt het traplopen je wel heel moeilijk gemaakt! Toch iets wat ik niet had verwacht (de afwezigheid van de trap, niet de toeristen die stilstaan).
Nog maar 16 dagen!

Gelukkig

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken.

De eerste bloesems zijn geopend!

Lichtpuntje

De helft van de werkweek is weer aangebroken. En nu de dagen ineens weer grauwer lijken te worden, kunnen we wel een zonnestraaltje gebruiken. In het thema van vorige week - in de aanloop naar Valentijnsdag - ook nu een liedje over een gebroken hart, maar wel een liedje waar je op wil dansen!

Weekend project met een overpeinzing

Afgelopen weekend besloot ik mijn kleurpotloden uit de kast te halen. Het idee was om een plattegrond te maken van mijn eigen wijk, een idee welke ik vaker ben tegengekomen in tijdschriften en online. Andere plannen gooiden echter roet in het eten en ik ben er nog niet eens mee begonnen, iets voor een later moment dus. Ik was wel al begonnen aan deze tekening, of eigenlijk, tekst. Geïnspireerd op de uitspraak "het leven is een feestje, maar je moet zelf de slingers ophangen."
Ik begrijp dat de uitspraak bedoelt te zeggen dat het leven in beginsel heel leuk is, maar dat je er wel zelf wat voor moet doen. Maar toch snap ik de uitspraak niet helemaal, of ik denk er te lang over na. Ik associeer slingers wel met feestjes, maar of een feestje geslaagd is hangt natuurlijk helemaal niet af van de slingers. De slingers maken dat het er voor de buitenwereld duidelijk uitziet als een feestje, het is opvulling, maar het is niet het feestje zelf. Als we de analogie met het leven aanhouden, denk ik dat de slingers de uiterlijke kenmerken zijn van een 'geslaagd leven', van een 'leuk leven'.
Ten eerste heeft natuurlijk iedereen plezier in het leven op zijn eigen manier. Wat voor de een de meest saaie dagbesteding van de wereld is, is voor de andere een favoriete hobby. Je kunt moeilijk aan de uiterlijke kenmerken van een leven - voor zover een leven uiterlijke kenmerken heeft - bepalen of iemand een leuk leven heeft of niet. Ten tweede, en wat mijn eigen onzekerheden weer eens bloot legt, die uiterlijke kenmerken maken of breken een leven in principe niet.
Net als veel mensen leg ik mezelf vaak langs de meetlat van 'de ander.'  De ander is natuurlijk altijd iemand die het op het oog een stuk beter voor elkaar heeft dan ik, de ander heeft zogezegd een stuk meer slingers opgehangen. In vergelijking lijkt mijn feestje, die ik daarvoor nog zo gezellig en leuk vond, ineens een saaie bijeenkomst waarbij iedere gast gapend op zijn klokje kijkt. Om de zoveel tijd moet ik mezelf streng toespreken en mezelf een halt toeroepen. De feestjes van andere mensen zien er misschien erg leuk uit, maar maken slingers echt een feestje? Maakt het echt uit hoeveel er is gedaan aan uiterlijk vertoon? Daarnaast krijg je, als je kijkt naar de foto's van een feestje, altijd alleen de foto's te zien waarop iedereen lachend de camera in kijkt, niet de foto's van die persoon die in een hoek zit te mokken, de aangebrande hapjes, de geluidsinstallatie die het te snel begaf en het beteuterde gezicht van de gastheer, die eigenlijk een heel ander feestje in zijn hoofd had. Hij is misschien wel jaloers op mijn feestje. Kort gezegd zien de feestjes - of levens - van een ander er soms veel leuker uit dan de jouwe, maar je staat toch echt alleen in je eigen feestzaal. Daar kan je niet uit en daar ontkom je niet aan, dus kan je er maar beter van genieten. Je moet dus zelf de slingers ophangen, maar als je liever zonder slingers feest, is dat natuurlijk ook prima.

Februari challenge: de trap

Een nieuwe maand, een nieuwe ronde. Eigenlijk komt het idee van deze uitdaging uit mijn eigen vooroordelen over 'anderen'. Een nare eigenschap, zeker weten, maar ik heb altijd de neiging met mijn ogen te rollen als mensen de lift nemen naar een direct boven- of onderliggende etage. Laten we maar niet beginnen over mijn ergernissen over de overvolle roltrappen bij een willekeurig metro- of treinstation. En waar ga ik vaak op staan? Juist, de roltrap. Waarom hebben we toch massaal de neiging stil te gaan staan, om zo min mogelijk te bewegen? Ik heb een zittend beroep, ik kan in als ik dat wil 8 uur achter elkaar in dezelfde houding zitten, om dan bij thuiskomst dezelfde houding aan te nemen op de bank. 
Ik weet dat bewegen goed is voor de mens, zowel voor lichaam als geest. Dit weet ik uit de artikelen die er over voorbij komen, uit de overheidscampagnes, maar ook uit eigen ervaring. Ik voel me oprecht beter nadat ik bijvoorbeeld een half uurtje heb hardgelopen. Toch ga ik automatisch op de roltrap staan, stap ik automatisch in de lift en heb ik neiging te lang stil achter een bureau te zitten. Ik wil van dit automatisme af! Dus de uitdaging van februari: ik neem voortaan de trap. Ik voorzie niet dat ik deze maand enige keer op een negende etage of hoger moet zijn, dus het moet te doen zijn. Ik voorzie veel kortademigheid en een toename aan het gebruik van deodorant, maar let's do this!

Gelukkig

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken. 

Een mooi winterlandschap treffen op de route naar mijn werk.

Joe Cocker - With A Little Help From My Friends

Het origineel, zoals vele klassiekers, is van The Beatles. Zoals het gerucht gaat, werd dit nummer geschreven door John Lennon en Paul McCartney voor de drummer Ringo Starr. De tekst is geschreven in de vorm van een gesprek tussen Starr en de andere Beatles, zoals het onderstaande stukje tekst aantoont:

Would you believe in love at first sight?

Yes, I'm certain that it happens all the time.

What do you see when you turn out the light?

I can't tell you, but I know it's mine.

Maar goed, de achtergrond van dit nummer heeft niets te maken met het feit dat het lied een plaats heeft in mijn YouTube lijst. Ik vind Joe Cocker's stem simpelweg fijn om te horen. Het is niet mijn meest favoriete nummer van Cocker - deze volgt nog - maar het is zeker geen tijdverspilling om naar te luisteren.

Januari Challange: ik mis alcohol

Nu de maand januari bijna op zijn einde loopt, kan ik de balans opmaken. Ja, ik heb inderdaad meer energie, vooral in het weekend als de dagen niet voorafgaan aan een avond drinken. Ja, over het algemeen lijk ik beter te slapen. Ja, ik heb minder last van mijn spieren en gewrichten. Maar er zijn geen wonderen gebeurd, de verschillen zijn niet dusdanig dat ik er van overtuigd ben dat ik beter de alcohol kan laten staan. 
Wat mij ook vooral is opgevallen de afgelopen maand is hoe erg ik een wijntje op zijn tijd mis. Laten we vooropstellen dat ik de doordeweekse avonden prima door kom met een kop thee, ik heb geen trillende handen of dergelijke ontwenningsverschijnselen. Toch had ik het veel makkelijker voorgesteld. Na het concert in het Concertgebouw had ik graag een wijntje willen drinken met mijn mede-bezoeker, het glas sinaasappelsap was niet echt waar ik trek in had. Ik mis ook een glas wijn bij een lekkere maaltijd, een glas water is toch echt iets anders. Opvallend genoeg zijn het dus niet de borrels waarbij ik alcohol het meeste mis, maar de 'kleinere'  drankmomenten. Dat ene wijntje bij de maaltijd, of bij een mooie gelegenheid.
Mijn persoonlijke conclusie is dat het laten staan van alcohol daadwerkelijk nuttige effecten genereert, maar dat ik ook gewoon echt van een glaasje op zijn tijd houdt. Stoppen met alcohol lijkt mij vooral een straf voor mezelf, die niet opweegt tegen de voordelen. Maar genieten met mate, dat moet kunnen.

Lichtpuntje

Soms is een confronterend liedje ook een lichtpuntje. Namelijk het besef dat je niet de enige bent die zich zo voelt, of zo heeft gevoeld. Gedeelde smart is immers halve smart. En dit liedje, van Hello Saferide, geeft op een leuke manier het gevoel weer van onvoltooide verwachtingen. Ik heb zelf soms de neiging vier stappen vooruit te denken, wat de teleurstelling dan soms nog groter maakt als die stappen niet zo gaan als dat ik had gewild. In het idee van mindful omgaan met je leven, moet je natuurlijk niet te veel vooruit denken, maar leven in het nu. En hoe goed je daar ook in bent, ik denk dat iedereen zich herkent in de zinsnede "when your heart breaks", want hoe erg je ook in het nu leeft, je hart droomt soms toch vooruit.

Weekend projectje: armbandjes

In het kader van 'eindelijk gebruik maken van de eindeloze hoeveelheid materialen die ik door de jaren heen heb verzameld', heb ik mijn kralen te voorschijn gehaald. Ik snap eigenlijk niet waarom ik zo vaak kralen heb gekocht en op andere manieren heb vergaard. Kralen zijn namelijk echt mijn grootste struikelblok. Ik kan uren naar de mooiste kralen staren en er niets van kunnen/willen/durven maken. Ik heb op dit moment genoeg kralen om een kleine sieradenwinkel te beginnen, ware het niet dat ik ze dan eerst in elkaar moet zetten. Dit weekend heb ik mezelf gedwongen wat te maken. Eigenlijk ben ik heel teleurgesteld in het resultaat. Niet omdat ik de kleine, fijne armbandjes niet waardeer, maar omdat ik wel iets groters, of meer, uit dit weekend had kunnen halen. Van de grote hoeveelheid materialen is dit wat ik heb gemaakt... Teleurstellend? Zeker weten, maar het begin is er.

Gelukkig

Het leven wordt leuker als je geniet van de kleine dingen. Daarom hier een ode aan de kleine gelukmomentjes, de lichtpuntjes op de dag, die het leven o zo mooi kunnen maken. 

Gelukkig! Een klein cadeautje voor jezelf vinden, precies op het moment dat je het nodig hebt (in mijn geval een hoesje voor mijn telefoon, nadat de vorige is bezweken).

Laten we lekker cultureel gedaan

De afgelopen dagen heb ik me ondergedompeld in cultuur. Ik ben onder andere voor het eerst in mijn leven naar het Concertgebouw geweest en heb daar het Koninklijk Concertgebouworkest mogen aanschouwen en beter nog, horen. Adembenemend mooie muziek en prachtige sfeer. Ik bleef me verwonderen dat de mensen voor mij op het podium deze muziek ter plekke en ogenschijnlijk moeiteloos wisten te produceren. 
Vervolgens heb ik de Hermitage bezocht, die op dit moment een tentoonstelling heeft gecentreerd rond de schilders Gauguin, Bonnard en Denis. Het was niet de eerste keer dat ik met een vaag gevoel van ontevredenheid wegliep bij de Hermitage. Hoewel de tentoonstelling mooie stukken heeft, lijken er toch altijd minder schilderijen van de aangekondigde schilders aanwezig te zijn dan ik aanvankelijk vermoed. Misschien komt het ook omdat ik een vaste collectie mis bij de Hermitage geen vaste collectie heeft, of omdat ik de lijn niet altijd snap die in de tentoonstelling zit. Misschien moet ik gewoon niet zeuren en genieten van de schilderijen die ik zie. Toch was het absoluut niet het hoogtepunt van afgelopen weekend.
Tot slot ben ik naar Titanic, the arifact exhibition in Amsterdam EXPO geweest. Vorig jaar heb ik ook de tentoonstelling rondom Toetanchamon bezocht, wat mijn verwachtingen voor deze tentoonstelling had verhoogd. Aan het begin van de voorstelling krijg je een kopie van een ticket voor de echte reis van een eeuw terug. Op de achterkant staan details over een reiziger van de reis en op het einde van de tentoonstelling kan je bekijken of 'jij'  het overleefd hebt of niet. Als derdeklas Libanees importbruidje van 15 heb ik het wonderwel overleefd, kan ik jullie vertellen. Mijn kersverse man helaas niet. Zonder te veel te verklappen over de tentoonstelling kan ik vertellen dat het allemaal erg mooi ik elkaar zit en dat tijdens het rondwandelen het gevoel van het schip en het naderend onheil erg goed wordt weergegeven. Zeker even naar de Zuidas gaan dus!

Lichtpuntje en wat verwarring

Het is weer woensdag en wat kan beter helpen tegen de dip in de werkweek dan een artikel over een broodrooster met Alfred Hitchock-neigingen. De schrijver associeert zijn broodrooster met logische en iets minder logische gedachten, zoals de manier waarop zijn vriendin het woord wasmachine uitspreekt. Het eindigt met een voetnoot waarin vermeld wordt dat toast dreigt hip te worden, wat hem treurig stemt. De schrijver kan misschien wat troost vinden in dit geweldige nummer van The Kinks. En wij komen hier misschien de woensdag mee door.